Historia – zachodniopomorskie

Miękowo leży przy drodze ekspresowej S3 stanowiącej jego obwodnicę, 5 km na północ od Goleniowa, na niewielkim obszarze niezadrzewionym, wśród lasów Puszczy Goleniowskiej.

Osadnictwo na terenie Miękowa rozpoczęło się w młodszej epoce kamienia. Przypuszczenia te są potwierdzone znaleziskami osad kultury pucharów lejkowatych i ceramiki sznurowej. W XIII wieku wieś pojawiła się w dokumencie mówiącym o jej przynależności do klasztoru w Uckermünde, a później Jasienicy, o czym świadczy niemiecka nazwa wsi Münchendorf – dosł. Mnichowo. Na początku XIV wieku Miękowo przeszło pod własność księcia Ottona I, w 1309 zostało podarowane miastu Goleniów. W 1321 roku odbył się tutaj zjazd książąt zachodniopomorskich (Warcisław IV, Barnim III, Otton I), dotyczący spraw granicznych. Sama wieś została założona na planie owalnicy, który zatarł się w XIX wieku. Zaraz po II wojnie światowej wieś nazywała się Nowina, później Miękowo

We wsi znajduje się tu kościół pw. Świętej Trójcy należy do parafii w Krępsku.

Jest to budowla barokowa, powstała w 1782 roku, kościółek o konstrukcji ryglowej. Kościół i wieża (tworzą jedność) posiadają szkielet z belek dębowych. Jest to prosty, salowy budynek, wieża natomiast posiada trzy kondygnacje, została także zwieńczona faliście spływającym barokowym hełmem. Pod koniec XIX wieku, w trakcie remontu kościołowi nadano elementy neogotyckie (ostrołukowe okna) oraz położono dachówki. Okna witrażowe, wyposażenie pochodzi w większości z XX wieku (ambona, ławki, ołtarz). Posadzka z płytki ceramicznej ułożonej w biało czarną szachownicę. Kościół posiada jedno wejście, od strony południowej, otoczony jest cennym starodrzewem. Dzięki staraniom mieszkańców wsi oraz pomocy władz samorządowych oraz środków zewnętrznych udało się w 2008 roku zakończyć prace remontowe.

fot. Zdjęcie kościoła z 1947 roku. Zakupione na www.fotomemoria.pl

fot. Zdjęcie z 1968 roku

fot. Wnętrze kościoła współcześnie

Znajdowały się tutaj dwa  cmentarze: pierwszy był przy kościele do czasu zniwelowania terenu w  60 –latach XX wieku ,a drugi pochodzący z XIX wieku znajdował się w południowej części wsi ,ok. 100 m od drogi ,na skraju lasu ( dziś jest to miejsce za warsztatem mechanicznym).

fot. Kamień pamięci przy kościele

1,5 km na północ od wsi znajduje się osada Twarogi, do 1945 Schnitsall, pierwsza wzmianka o niej pochodzi z połowy XIX wieku, w latach 20. XX wieku znajdowała się tutaj leśniczówka, obecnie znajduje się tutaj jeden dom mieszkalny oraz chlewnia.

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1734 – 110 mieszkańców

1871 – 408 mieszkańców w tym 210 mężczyzn i 198 kobiet, w tym 103 dzieci poniżej 10 roku życia. W tym 284 osoby powyżej 10 roku życia umiejące czytać i pisać

1905 – 330 mieszkańców

1925 – 344 mieszkańców

1939 – 340 mieszkańców

2000 – 188 mieszkańców

2004 – 200 mieszkańców

fot.Mapa Miękowa przed 1945 rokiem

fot. Zdjęcia przedwojennego Miękowa

Marszewo jest położone około 3 km na wschód od Goleniowa.

Pierwsze ślady osadnictwa na w tym rejonie są datowane na 2000 r. p.n.e. Należały one do kultury sznurkowej. Znaleziono również ślady osadnictwa z okresu lateńskiego ( 400 r.p.n.e ). Ślady te świadczą o ciągłości osadnictwa w tym miejscu.

W roku 1314 pojawiła się pierwsza wzmianka o Marszewie, przy okazji nadania miastu Goleniów prawa lubeckiego i wytyczeniu granic. W roku 1318 wieś jest własnością Arnolda Schwana. Natomiast w roku 1393 większa część wsi przechodzi na własność Kościoła Mariackiego w Szczecinie, a mniejsza zostaje własnością miasta Goleniów. Po sekulacji Pomorza w roku 1534 2/3 wsi stanowiła własność Fundacji Mariackiej w Szczecinie, a 1/3 należała do Goleniowa. W 1811 we wsi było 21 gospodarstw chłopskich, w tym 7 należących do Goleniowa. Gospodarstwa goleniowskie były dosyć duże, bo posiadały od 50 do 300 morg. Uzyskiwane z nich dochody były przeznaczane na zabezpieczenie materialne: z 5 1/3 gospodarstw na Szpital Św. Ducha w Goleniowie i 1 2/3 na kościół Św. Katarzyny w Goleniowie.

fot. Zabudowania w Marszewie w latach 30-tych XX wieku

Pozostałe 14 gospodarstw tak jak i XVI wieku należało do Fundacji Mariackiej w Szczecinie. W XIX wieku funkcjonowała tutaj szkoła, młyn i kościół. Na północny zachód od wsi znajdował się wiatrak, a na południe od wsi, za linią kolejową prowadzącą do Kołobrzegu założono folwark należący do Fundacji Maryjnej w Szczecinie. Folwark ten posiadał 700 ha ziemi. Do dziś zachowały się ruiny i pozostałości tej posiadłości.

Cała wieś został założona na planie owalnicy, gdzie w części centralnej znajdowała się kościół wraz z cmentarzem. Do dziś przetrwał kościół, a cmentarz niestety został zdewastowany. Przy kościele na uwagę zasługuje chrzcielnica z XV wieku, wykonana z jednego bloku granitu.

W marcu 1945 roku stacjonował tutaj II dywizjon 10 pułku artylerii pancernej SS  należącej do 10 dywizji pancernej SS „Frundsberg”dowodzonym przez  SS-Sturmbannführera Heinricha Brinkmanna.

Dziś Marszewo to głownie wieś a charakterze mieszkalnym, gdzie buduje się dużo domków jednorodzinnych ze względu na bliskość Goleniowa.

Pozostałe budynki są murowane i pochodzą z wieku XX. Na nawisiu znajduje się późnogotycki kościół filialny pw. Wniebowstąpienia Pańskiego, filia parafii św. Katarzyny w Goleniowie. Został on zbudowany na przełomie XV i XVI wieku. Jest to prosta świątynia salowa z ostrołukowymi oknami. Wejście od strony XIX-wiecznej drewnianej wieży dzwonnej. Kościół znajduje się na zboczu wzgórza, ok. 30 cm ponad poziomem ulicy, w centrum dawnego cmentarza. Obecnie wieś rozbudowuje się szczególnie w kierunku zachodnim i północnym. Okolice wsi to tereny leśne, polne i pagórkowate. Sołectwo graniczy z portem lotniczym. Marszewo pełni funkcje rolniczo-mieszkalne.

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1734- 110-130 mieszkańców

1871- 390 mieszkańców w tym: 202 mężczyzn, 188 kobiet, 94 dzieci do lat 10, oraz 257osób powyżej 10 roku życia umiejących czytać i pisać ,39 analfabetów

1905- 313 mieszkańców

1925- 325 mieszkańców

1939- 315 mieszkańców

2000- 190 mieszkańców

2001- 200 mieszkańców

fot.Mapa Marszewa przed 1945 rokiem

Łaniewo to wieś  położona na skraju Doliny Dolnej Odry i Równiny Goleniowskiej (Puszczy Goleniowskiej) ,odległa od Goleniowa o około 6 km .

Najstarsze ślady osadnictwa sięgają neolitu. Znaleziska świadczą o obecności na tych ziemiach grup osadniczych ludzi kultur ceramiki dołkowo-grzebykowej i ceramiki sznurowej. Od XIII do XIX w. obszar ten podlegał miastu Goleniów. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z połowy XIX w.

Zabudowa wsi pochodzi z początków XX wieku. Najciekawsze zabytki to domy ryglowe z 4. ćwierci XIX w. Niedaleko znajdują się łąki Doliny Dolnej Odry oraz lasy sosnowe Puszczy Goleniowskiej.

Obecnie wieś rozwija się w kierunku wschodnim ,mocno się rozbudowując poprzez nowe budownictwo jednorodzinne.

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1871- 168 mieszkańców
1905- 131 mieszkańców
1928- 76 mieszkańców
2000- 60 mieszkańców

fot. Mapa Łaniewa przed 1945 rokiem

Łozienica  leży na skraju Puszczy Goleniowskiej, około 4 km na zachód od Goleniowa ,przy drodze w kierunku Lubczyny i niedaleko od drogi ekspresowej S-3.

       Wieś powstała ona na osuszonych terenach podmokłych. Obszar, na którym powstała wieś, należał od XIV w. do posiadłości wiejskich Goleniowa. Był to teren podmokły, bagienny, o czym świadczy nazwa niemiecka Lotnitz Bruch. W końcu XVIII i początkach XIX wieku miasto szukając dodatkowych źródeł dochodu przeprowadziło tu prace melioracyjne i na uzyskanych gruntach uprawnych założyło jeden z większych swoich folwarków – Neuhof, o powierzchni 498 morgów. W 1874 r. istniały na tym terenie trzy folwarki – Neuhof I z 3 domami i 41 mieszkańcami; – Neuhof II z 1 domem i 9 ludźmi; – Neuhof III z 1 domem i 10 ludźmi.

 Pod koniec stulecia utworzono tam także wieś Neuhof, powstałą na planie rzędówki przy drodze gruntowej, była to typowa wieś rolnicza, a dzierżawcą był H. Rodenwaldt. Gospodarstwo liczyło 151 ha ziemi, hodowano 67 sztuk bydła, 33 świnie i 8 koni. We wsi znajdował się zespół folwarczny oraz wyrobisko piasku.

Po r. 1945 wieś była długo niezasiedlona, opuszczona, uległa częściowemu zniszczeniu, podobny los spotkał folwark, na terenie którego w późniejszym czasie utworzono dokonując wielu przebudowań tuczarnię. W pierwszych latach powojennych wieś przejściowo nazywała się Jankowo a od lat sześćdziesiątych nosi nazwę Łozienica. Potocznie obydwie nazwy funkcjonują obok siebie nawet do dzisiaj.

Obecnie w okolicach wsi funkcjonuje świetnie rozwijający się Goleniowski Park  Przemysłowy ,którego działalność rozpoczęła się na przełomie 2003/2004 roku .

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1929- 114 mieszkańców

2000- 60 mieszkańców

2009- 65 mieszkańców

fot. Mapa Łozienicy przed 1945 rokiem

Lubczyna jest wsią sołecką położoną 10 kilometrów na zachód od Goleniowa. Wieś leży nad jeziorem Dąbie w Dolinie Dolnej Odry.

Pierwsze osadnictwo na tym terenie pojawiło się już w epoce ceramiki sznurkowej co potwierdzają liczne znaleziska z tego okresu. Znajdywano tutaj również pojedyncze znaleziska kultury łużyckiej przypadające na epokę brązu jak i szklane paciorki z okresu wpływów rzymskich. Prawdopodobnie w rejonie Lubczyny istniała ciągłość osadnicza już od czasów średniowiecza-głownie ze względu na bliskość wody oraz obfitość lasów, które zapewniały możliwości do utrzymania się ludności.

Pierwsza wzmianka o Lubczynie pochodzi z roku 1124. W XII wieku książę Barnim I posiadał tutaj swoją letnią rezydencję, skąd wyruszał na polowania w pobliskie lasy. To właśnie książę Barnim sprowadził na te tereny osadników z Niemiec i Holandii, którzy osuszali podmokłe tereny.

12.03.1303 roku książę Otto I nadał wieś Johannesowi von Wussow. Wtedy też po raz pierwszy Lubczyna pojawia się w oficjalnych dokumentach pod nazwą Lubzin. W dokumencie napisano: „Dorf Luebzin durch Herzog Otto I an Johannesowi Wussow”. Część wsi była własnością Szczecina, dla którego płaciła podatki. Poprzez Lubczynę wiodła główna droga z Goleniowa do szczecina, to tędy szedł Transport drewna i bydła. Istniało również regularne połączenie wodne ze Szczecinem.

fot. Lubczyna przed 1945 rokiem

Cała wieś została założona na planie ulicówki o zwartej zabudowie, rozmieszczonej przy drodze na osi wschód-zachód. Od XV do XIX wieku wieś w całości należała do rodziny von Wussow.  Po śmierci Ludwiga von Wussow, wymiera linia męska rodu i wieś w roku 1805 zostaje sprzedana na rzecz Augusta von Bogstede, których to własnością była do 1939 roku. W XIX wieku wieś bardzo się rozwija i posiada w ówczesnym czasie posiadłości rozrzucone na jej obszarze: folwark Althof (Zamięcie) i kolonię Luisenthal(Borzysławiec) ,a jej obszar wynosił 2548,34 ha. Większość mieszkańców wsi stanowili rolnicy i rybacy, ale i mieszkali tu rzemieślnicy, handlarze rybi żeglarze. We wsi był kościół, zniszczony w czasie działań wojennych, cmentarz i szkoła. W Lubczynie w roku 1871 mieszkało 1581 mieszkańców wyznania ewangelickiego,26 katolików i 7 Żydów.

fot. Nieistniejący kościół w Lubczynie z widocznym pomnikiem poświęconym poległym mieszkańcom wsi w czasie I WŚ

W marcu 1945 roku we wsi stacjonował sztab 23 Dywizji Grenadierów Pancernych „ Nederland”

W wyniku działań wojennych większa część zabudowań wsi została zniszczona, a pozostałości zostały rozebrane i wywiezione na odbudowę Warszawy.

Po wojnie w roku 1945-46 rozpoczęło się polskie osadnictwo. Wraz z napływem osadników zaczęły powstawać we wsi instytucje jak szkoła podstawowa, która mieściła się pierwotnie w byłym niemieckim budynku szkoły. Dziś we wsi mieści się Goleniowski Młodzieżowy Dom Sportu, istnieje przystań żeglarska, wypożyczalnia sprzętu wodnego, a plażą w sezonie jest pełna wypoczywających tutaj mieszkańców Goleniowa jaki i okolicznych wsi. W Lubczynie znajduje się też Ochotnicza Straż Pożarna i mieści się tutaj punkt lekarski.

W centralnej części wsi znajduje się lapidarium utworzone w 2003 roku, na którym znajdują się krzyże i nagrobki z nieistniejących już cmentarzy. Na środku lapidarium stoi kamień pamięci poświęcony mieszkańcom Lubczyny którzy zginęli na frontach I wojny światowej.

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1734 – 190-210 mieszkańców

1871 – 1614 mieszkańców w tym 764 mężczyzn i 850 kobiet, 468 dzieci poniżej 10 roku życia, 1002 osoby powyżej 10 roku życia umiejące czytać i pisać.

1905 – 913 mieszkańców

1939 – 1440 mieszkańców

2000 – 473 mieszkańców

2004 – 498 mieszkańców

2009 – 542 mieszkańców

Mapa Lubczyny przed 1945 rokiem

Wieś jest położona około 7 km od Goleniowa przy drodze nr 112 prowadzącej do Stepnicy.

Najstarsze ślady osadnictwa znalezione w pobliżu wioski pochodzą z epoki monolitu. Znaleziono tutaj pojedyncze odłamki ceramiki i fragmenty narzędzi używanych przez ludność z kultury ceramiki sznurkowej które wskazują iż osadnictwo na tym terenie występowało ok. 2000 lat przed Chrystusem.

Od 1268 roku tereny te były własnością miasta Goleniów nadane prawem lokacyjnym. W wyniku tego Goleniów otrzymał 120 łanów gruntów uprawnych na północ od ujścia Iny, aż do rzeki Krępy i dalej do Miękowa. Obszar ten był pod zarządem Goleniowa do połowy XVIII wieku.

W 1748 roku nadworny architekt króla pruskiego Fryderyka II , hrabia von Hack wydzierżawił od miasta Goleniów kilka łanów ziemi i założył wioskę, która nazwę wzięła od jego nazwiska.

W roku 1776 von Hack sprowadził do Krępska 20 rodzin osadniczych z terenów Holandii, głównie rzemieślników wiejskich i robotników leśnych. W ciągu następnych lat wieś mocno rozbudowuje się w kierunku północnym, rozproszone kolonie, które to buduje miasto Goleniów ,stając się jednocześnie znów właścicielem tych terenów. Wieś rozwijała się bardzo dynamicznie 1820 roku  liczyła 66 zabudowań gospodarczych ,a już w 1843 roku było ich 100. Również szybko przybywało domów mieszkalnych  i tak w roku 1820 było ich 50 ,a w roku 1843 już 65 domów. Wraz z rozwojem wsi przybywało również mieszkańców jak widać w statystykach poniżej. Bardzo duży odsetek mieszkańców wsi utrzymywał się z pracy najemnej tak pozarolniczej jak i w rolnictwie. W roku 1847 z pracy najemnej poza rolniczej utrzymywało się 68 mężczyzn i 69 kobiet, a z pracy najemnej na roli 8 mężczyzn i 13 kobiet.

W wsi znajdował się kościół wraz z cmentarzem, 3 wiatraki, leśniczówka, 1 piekarnia, szewc,3 krawców,2 stolarzy, dwóch murarzy ,2 kowali, gorzelnia i dwie gospody. Gorzelnia funkcjonująca w ówczesnym Krępsku była największą z istniejących w goleniowskich wioskach i wytwarzała 365 litrów rocznie, by w roku 1814 osiągnąć produkcję 700 litrów.

fot. Pozostałości kaplicy cmentarnej i cmentarza ewangelickiego

Obecny kościół zbudowany został w 1932 roku dla mieszkańców Krępska należących do gminy ewangelicko-luterańskiej. Została ona utworzona w 1911 roku decyzją ministerstwa do spraw wyznań w Berlinie. W tym czasie do nowej gminy należało 65 osób, a pastorem był Schulz. Równocześnie w miejscowości funkcjonował główny kościół ewangelicki ulokowany w północnej części wsi, który był filią kościoła św. Katarzyny w Goleniowie. Po 1945 roku nieużytkowany i zdewastowany popadł w ruinę i został rozebrany w l. 50. XX w. Natomiast świątynia staro luterańska została zaadaptowana przez ludność polską na kościół katolicki, poświęcony w maju 1947 roku, w randze parafii od 1985 roku.

fot. Rozebrany w latach 50-tych kościół ewangelicki

Po okresie wojen napoleońskich samorząd miasta Goleniowa podejmował kroki, mające na celu wzbogacenie kasy. Część kosztów starał się przerzucić na wsie miejskie. I tak w roku 1817 obciążył kwotą 500 talarów wieś Krępsko, które było zwolnione od XVIII wieku z tego świadczenia. Ten krok miasta przerodził się w spór sądowy trwający aż do 1840 roku.

W 1932 roku na wieży kościoła umieszczono trzy dzwony. W czasie wojny jeden z dzwonów został przestrzelony i dziś nieużytkowany ,a na jednym z pozostałych dwóch dzwonów jest napis iż dzwon ufundowała Ewangelicko-luterańska Gmina Hackenwalde oraz że został wykony we Wrocławiu.

Przed II wojną światową w Krępsku istniały dwie gospody. Pierwsza o nazwie „Ziese” istniała w centrum wsi ,a druga na wylocie z wioski przy drodze w kierunku Kątów.

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1754- 100-130 mieszkańców

1811- 335 mieszkańców

1814- 283 mieszkańców

1820- 367 mieszkańców

1828- 376 mieszkańców

1834- 442 mieszkańców

1840- 564 mieszkańców

1843- 615 mieszkańców

1871- 1139 mieszkańców w tym: 582 mężczyzn, 557 kobiet,310 dzieci poniżej 10 roku życia i 765 osób powyżej 10 roku życia umiejących czytać i pisać.

1905- 838 mieszkańców

1925- 810 mieszkańców

1939- 713 mieszkańców

2000- 352 mieszkańców

Mapa Krępska przed 1945 rokiem

Wieś leży ok. 6 km na południowy zachód od Goleniowa, na skraju Doliny Dolnej Odry i Równiny Goleniowskiej porośniętej Puszczą Goleniowską, ok. 3 km na południe od rzeki Iny, ok. 4 km na zachód od drogi ekspresowej S3.

        Dzisiejsze Komarowo powstało z polaczenia dwóch wsi kolonizacyjnych  założonych przez Karla Otto von Blankenburg – Carlshof i Blankenfelde. Nazwy obu wsi pochodzą od imienia i nazwiska założyciela wsi.

        Pierwsza wzmianka  o wsi Carlshof  pochodzi z 1777 roku. Pierwsi osadnicy zostali sprowadzeni z Niemiec i Niderlandów. We wsi założono folwark i wzniesiono pałac , a przy folwarku powstały zagrody chłopskie należące do rzemieślników i zagrodników.  We wsi znajdował się również kościół ,wiatrak i świetlica. W 1905 roku wioskę przejęła rodzina von Petersdorf,  a od roku 1928 wieś należała do Pomorskiego Towarzystwa Ziemskiego ( Pommersche Landgeselschaft). Po II wojnie światowej folwark przejął PGR .

fot.Kościół w Komarowie, jedno z niewielu jego zdjęć.

           Druga z wsi wchodząca dziś w skład Komarowa została założona na planie ulicówki i zasiedlona przez 26 kolonistów głownie z Niemiec i Niderlandii. Każdy z kolonistów otrzymał powyżej 50 morg ,co było dużą działką- na prawie czynszowym z dużą ulgą podatkową. Blankenfelde było wsią miejską należącą do Goleniowa. Na początku XIX wieku po reformach uwłaszczeniowych we wsi było 12 dużych gospodarstw własnościowych ,pozostałe stanowiły średnie gospodarstwa chłopskie. W drugiej połowie XIX wieku we wsi działa szkoła, funkcjonuje wiatrak ( usytuowany od strony południowej wsi),znajduje się tam również niewielki kościółek ryglowy wybudowany na początku wieku oraz cmentarz. W czasie II wojny światowej część wsi została zniszczona  a wraz z nią kościół. Po wojnie wieś nazywała się chwilowo Danowo ,a później Kłosowice.

         Mieszkańcy wsi w większości byli wyznania ewangelickiego , których mieszkało tu  według spisu z 1 grudnia 1871 roku 358.Oprócz nich mieszkało jeszcze 9 katolików i 6 Żydów.

fot. Kamień pamięci na cmentarzu ewangelickim i obok niego pomnik z poświęcony poległym mieszkańcom wsi Rurzyca w czasie I WŚ

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1871- 373 mieszkańców w tym : 180 mężczyzn, 193 kobiety , 111 dzieci do 10 roku życia, osób powyżej 10 roku życia umiejących pisać i czytać mieszkało 205 osób i 47 analfabetów.

1905- 225 mieszkańców

1939- 197 mieszkańców

2009- 616 mieszkańców

Mapa Komarowa przed 1945 rokiem

Wieś jest  położona 15 km na południe od Goleniowa bezpośrednio przy linii kolejowej i drodze szybkiego ruchu Szczecin-Świnoujście.

Początki osadnictwa w tym rejonie sięgają dalekiej przeszłości, znaleziska fragmentów narzędzi, glinianych naczyń oraz krzemiennych grotów i sztyletów wskazują na przebywanie w tych okolicach ludności kultury ceramiki sznurowej już około 2000 lat przed Chrystusem. Inne pojedyncze znaleziska naczyń i ozdób, które można łączyć z kulturą łużycką, pozwalają sądzić o ciągłości osadnictwa również w epoce brązu i początkach epoki żelaza. Przypuszczalnie nastąpiła potem krótka przerwa osadnicza, sięgająca czasów wczesnego średniowiecza. W IX – XI wieku istniał tu już nieduży gród obronny. Prowadzone wykopaliska archeologiczne w końcu XIX wieku dały wiele znalezisk broni, narzędzi, ceramiki i poświadczyły istnienie aż do XI wieku osady obronnej otoczonej fosą, do której wodę doprowadzał rów aż z jeziora Dąbie. W XIII wieku obszary te, podobnie jak należące do Rurzycy, dostały się w ręce Cystersów z Kołbacza. Po roku 1534, gdy na Pomorzu zwyciężyła reformacja, dobra te przeszły na własność książąt pomorskich, a po zajęciu Pomorza Zachodniego przez państwo brandenbursko-pruskie stały się domeną państwową. W połowie XVIII wieku państwo pruskie rozpoczęło szeroko zakrojoną akcję kolonizacyjną na tym obszarze.

Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1754 roku, a niemiecka nazwa wsi pochodzi od imienia żony Fryderyka II – Elizabeth Christine. W roku 1754 sprowadzono osadników holenderskich i niemieckich umiejących osuszać i gospodarzyć na podmokłych terenach. Założono wieś na planie regularnej ulicówki która otrzymała nazwę Gross Christianenberg. W tym samym roku założono na północ od wsi małą kolonię na planie ulicówki o nazwie Klein Christinenberg administracyjnie połączoną z Gross Christianenberg . Do końca XIX wieku jest to wieś typowo rolnicza. Po wybudowaniu połączenia kolejowego Szczecin – Goleniów, zaczyna osiedlać się tu wielu kolejarzy, później pracowników leśnych i rzemieślników. Pierwotnie ulicówka regularna, zwarta, zaczyna się rozbudowywać w kierunku wsi wielodrożnej. Proces ten zatrzymał się po wojnie, a wiele zagród uległo zniszczeniu. W skład obecnych Klinisk Wielkich wchodzi kilka dawniej samodzielnych osad, z których najciekawszą jest Pucko (niemiecka nazwa O.F.Putt), powstałe w XVIII wieku. W 1784 roku odnotowano w dokumentach i na mapie dwie zagrody, a w 1872 jedną – siedzibę nadleśnictwa, które zarządzało 4841 ha lasów państwowych. Obecnie jest to osada jednodworcza, w której znajduje się siedziba Nadleśnictwa Kliniska. Budynek ten został postawiony na miejscu rozebranej starej leśniczówki.

Obecnie wieś zaczyna się mocno rozbudowywać i należy do większych i najprężniej się rozwijających miejscowości w gminie Goleniów.

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1827 – 425 mieszkańców

1925 – 573 mieszkańców

2000 – 860 mieszkańców

2009 –  1168 mieszkańców

Mapa Klinisk przed 1945 rokiem

           Wieś, leży ok. 12 km na północny zachód od Goleniowa, przy drodze wojewódzkiej nr 112, na skraju Doliny Dolnej Odry i Równiny Goleniowskiej (Puszczy Goleniowskiej), nad rzeką Krępą.

           Wieś została założona w 1748 roku przez miasto Goleniów, do którego to należały tereny, na których powstała wioska. Pierwszymi osadnikami we wsi byli:

– Michał Kayse z Polski

– Ephraim Wendland z Meklemburgii

– Weege nieznanego pochodzenia

– Siegfried Wellnitz nieznanego pochodzenia

      W roku 1776 było w Kątach 16 gospodarstw. W 1847 roku mieszało tu 3 krawców, 1 piekarz, 1 szewc, 1 stolarz, 1 ślusarz i 1 murarz, a wielu mieszkańców utrzymywało się pracy stałej, dniówkowej ( w 1847 roku było to 25 mężczyzn i 33 kobiety)i służby w gospodarstwach ( w 1847 roku było to 7 mężczyzn i 3 kobiety). Wszyscy mieszkańcy wsi byli wyznania ewangelickiego.

     We wsi znajdował się wiatrak oraz gorzelnia. Był również kościół rozebrany w 1950 roku oraz cmentarz.

fot. Zdjęcie z przed 1945 roku z widocznym kościołem i konstrukcją na której wisiały dzwony. fot.z kolekcji autora

Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

1754- 25 mieszkańców

1811- 230 mieszkańców

1814- 209 mieszkańców

1820- 273 mieszkańców

1828- 277 mieszkańców

1834- 291 mieszkańców

1840- 323 mieszkańców

1843- 343 mieszkańców

1871- 435 mieszkańców w tym wg spisu z dnia 1 grudnia : 226 mężczyzn i 209 kobiet, 120 dzieci  poniżej 10 roku życia, 285 osób powyżej 10 roku życia, potrafiących czytać i pisać oraz 30 analfabetów
1905- 333 mieszkańców
1939- 296 mieszkańców
2000- 190 mieszkańców

2007- 210 mieszkańców

Mapa Kąt z 1921 roku

       Wieś leży w Dolinie Dolnej Odry, ok. 600 m na wschód od jeziora Dąbie, ok. 16 km na południowy zachód od Goleniowa, przy drodze łączącej Lubczynę ze Szczecinem.

      Czarna Łąka powstała z połączenia wsi Wilhelmsfelde z wsią Bergland (Bystra). Tę drugą wzmiankowano już w XIV wieku, kiedy istniał tutaj folwark książęcy podarowany miastu Szczecin. W roku 1750 niejaki von Sydow, otrzymawszy te tereny od Fryderyka II, założył tutaj wieś, osiedlając Holendrów, powstaje wieś ulicówka. Mieszkańcy trudnili się głównie połowem ryb w jeziorze Dąbie. Obok folwarku znajdował się tutaj młyn, leśniczówka, kościół, szkoła, cmentarz i przystań rybacka. Podczas II wojny światowej Bystra została prawie całkowicie zniszczona. Zniknął kościół, młyn i inne ważne budynki, resztki zagród zostały włączone do Czarnej Łąki.

          Zabudowa wsi pochodzi w większości z lat 30. XX wieku (domy ceglane) oraz z okresu polskiego. Wieś, niegdyś rybacka, stopniowo zmieniła swój charakter na rolniczo-wypoczynkowy. Jedyną atrakcją położonej wśród łąk i pastwisk miejscowości jest jezioro Dąbie. W Czarnej Łące znajduje się plaża, ośrodek wypoczynkowy i wiele prywatnych domków letniskowych nad brzegiem jeziora. Wieś chętnie odwiedzają mieszkańcy Szczecina oraz Goleniowa. Wieś znajduje się także na obszarze podmiejskim Szczecina, który może być w przyszłości dużo gęściej zaludniony

         Po II wojnie światowej Czarna Łąka nosiła przejściowo nazwę Stefanowo. Obecną nazwę wprowadzono urzędowo 9 grudnia 1947 roku.

 Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:

 1915- 290 mieszkańców

2009- 230 mieszkańców

Mapa Czarnej Łąki z roku 1921