Obecny budynek kościoła pochodzi z pierwszej połowy XVIII wieku. Możemy z całą pewnością możemy stwierdzić, iż jego historia jest dużo starsza. Wskazują na to chrzcielnica z XIII wieku oraz dzwony. Kościół konstrukcji szkieletowej, wypełnionej cegłą, na podmurowaniu z kamienia polnego.
Kościół w Tarnówku został wzniesiony najprawdopodobniej pod koniec XV wieku. Przebudowany około roku 1800. Patronat nad kościołem pełnili właściciele pobliskich majątków, rodzina von Petersdorff. Kościół ten był filią kościoła w Speck (Mosty). Wieża kościoła została dobudowana w XVI wieku. W roku 1515 ufundowano dzwony, co świadczyło o zakończeniu budowy kościoła. Kościół posiadał dość bogate wyposażenie.
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1884, kiedy to zakończono jego budowę. Był on kościołem filialnym kościoła w Priemhausen (Przemocze), a patronat nad nim sprawował magistrat w Stargard in Pommern (Stargard).
Kościół usytuowany jest w centrum wsi, przy drodze prowadzącej do Klinisk. Teren wokół kościoła, do 1945 roku pełnił rolę cmentarza. Na tym terenie znajduje się również współczesna figura Matki Boskiej oraz pomnik upamiętniający poległych mieszkańców wsi w czasie I wojny światowej.
Kościół został wzniesiony na kamiennym fundamencie i zbudowany z kamienia granitowego oraz czerwonej cegły. Dach został pokryty cementową dachówką, a graniasty hełm wieży blachą ocynkowaną. Kościół wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta z wydzielonym prezbiterium. Wieża kościoła trójkondygnacyjna, zakończona graniastym hełmem. Wnętrze kościoła jest otynkowane i pomalowane na biało. Wewnątrz znajduje się neogotyckie wyposażenie pochodzące z czasu jego budowy. Składają się na nie ołtarz główny, ambona, prospekt organowy i ławki.
fot. Kościół w Stawnie. Zdjęcie Przemysław Budziak
Pomnik poświęcony poległym w czasie I wojny światowej, mieszkańcom wsi Klein Sophiental ( po wojnie krótko Dobroszyn, a dziś Rurzyca) i Gross Sophiental (po wojnie krótko Warcisławiec, a dziś Rurzyca) , znajduje się nie w Rurzycy, lecz w Komarowie.
fot. Pomnik i lapidarium w Komarowie. Zdjęcie Wojciech Janda
Na dawnym cmentarzu ewangelickim w Lubczynie w 2003 roku utworzono lapidarium z ocalałych nagrobków i krzyży byłych mieszkańców Lubczyny. Również na tym ternie ustawiono pomnik, poświęcony poległym mieszkańcom wsi Lubzin ( Lubczyna ) na frontach I WŚ.
Pierwotnie pomnik stał w centrum wsi przy kościele. Po zniszczeniu kościoła i jego rozebraniu, pomnik przez długie lata leżał zapomniany. Dziś ustawiony na cmentarzu ewangelickim, przypomina o byłych mieszkańcach i tragedii jaką była I WŚ. W dzisiejszym pomniku brak zwieńczenia, jakim był hełm -Stalheim. Niestety zaginął po wojnie i do dziś nie został odnaleziony.
fot. Pierwotny wygląd pomnika. Kolekcja Wojciech Janda
W dniu 11.06. 2024 roku będzie 82 rocznica śmierci francuskiego jeńca wojennego Andre Debacker , który został pochowany na cmentarzu przykościelnym w Borzysławcu.
Udało nam się w końcu do końca rozwiązać zagadkę śmierci Andre oraz dotarliśmy do jego rodziny ,a dokładnie do jego siostrzeńca – Pana Andre Dehaene ,który imię otrzymał na pamiątkę po wujku. Ale od początku powtórzę całą historię Andre ,tym razem udokumentowaną sporą ilością zdjęć ,które otrzymaliśmy od jego siostrzeńca.
fot. Zdjęcie wykonane po mobilizacji we Francji w 1939 roku. Andre to ten z harmonią. Zdjęcie ze zbiorów rodziny Debacker
Według rejestru kościelnego z 1595, kościół należał do parafii w Kantreck ( Łoźnica).
Nowy kościół z kamienia polnego wybudowano w 1595 roku na miejscu budynku wybudowanego w dawnych czasach przez wioskę Dischenhagen ( Dzisna). Równocześnie z budową kościoła, w jego obrębie powstał cmentarz, który był czynny do początku XIX wieku. Fundatorem kościoła był Kurt von Flemming z Buku. Pierwszym znanym nam z nazwiska pastorem był Thomas Grunow, który administrował na parafii w Basenthin (Bodzęcinie), podległą wówczas synodowi w Gollnow ( Goleniów). Kościół został wzmiankowany w czasie wizytacji w roku 1733. W okresie od 1733 do 1780 remontowano dach kościoła.
fot. Kościół w Niewiadowie -rok 2019. Zdjęcie Beata Polińska
Kościół św. Katarzyny, który znamy współcześnie zbudowano w XV w. częściowo na fundamentach kościoła romańskiego, który wzmiankowany jest w 1271 r. Analiza murów wskazuje, że był on wznoszony w dwóch etapach. W pierwszym (I połowa XV w.) wybudowano na rzucie zbliżonym do kwadratu trójnawowy halowy korpus trzyprzęsłowy, wsparty na czterech filarach, powiększony o wydłużone prezbiterium, zamknięte trójbocznie od strony wschodniej z przyległą od północy parterową zakrystią oraz postawioną na rzucie kwadratu, wysoką wieżą od strony zachodniej. W drugim etapie wykonano od strony północnej, cztery kaplice i podwyższono o jedno piętro zakrystię, stąd zmniejszono okno w ścianie bocznej prezbiterium. Od strony południowej dostawiono kruchtę i kaplicę oraz po obu stronach wieży wysokie kaplice. Bryła korpusu została nakryta dwuspadowym dachem, niższe od korpusu, prezbiterium dachem dwuspadowym, załamanym trójbocznie od wschodu, a wieża górująca nad całością świątyni strzelistym hełmem, który znamy z mapy Lubinusa z roku 1618.
W skład systemu obronnego miasta wchodziło także kilka małych wieżyczek i dwie baszty. Do czasów współczesnych zachowały się obie. Są to Baszta Więzienna, nazywana także Basztą Prochową oraz Baszta Mennicza.
Baszta Więzienna usytuowana jest w narożu murów od strony południowo-zachodniej i tworzyła z odcinkiem murów zamkniętą całość obronną. Pierwotnie posiadała dwie kondygnacje, z których dolna pełniła rolę lochu więziennego, a górna funkcje obronne. Do wnętrza baszty można się dostać tylko wejściem umiejscowionym na wysokości drugiej kondygnacji dostawioną drabiną wciąganą do środka. W późniejszym okresie, gdy w obronie upowszechniła się broń palna, baszta została podwyższona o dwie kolejne kondygnacje, w których umieszczono od zewnętrznej strony na przemian w układzie szachownicy, strzelnicze otwory szczelinowe. Całość wykończono pokładem widokowym z wyprowadzonym z niego ceramicznym stożkiem, w którym od strony wewnętrznej umiejscowiono prostokątne wejście prowadzące w dół na czwartą i trzecią kondygnację obronną. Z chwilą upowszechnienia broni palnej, baszta stała się miejscem przechowywania prochu – stąd jej nowa nazwa – Baszta Prochowa. W średniowieczu baszta nazywana była także Juliusturm (Wieża Juliusza).
Jedyną ocalałą do czasów współczesnych bramą miasta, jest Brama Wolińska. Obok niej płynęła prawa odnoga Strumienia Młyńskiego, który służył jako fosa.
Jest ona usytuowana w północnej części obwarowań i reprezentuje typ bramy szczytowej, należącej obecnie do najlepiej zachowanych, w niezmienionej formie na Pomorzu Zachodnim. Założona została na rzucie prostokąta, zbudowana jest w 1/4 z kamienia obejmującego część dolną do wysokości ostrołukowego przejazdu i w trzech czwartych z cegły. Główna elewacja – zewnętrzna i wewnętrzna mają odmienne rozwiązania kompozycyjne ścian, przy czym o elewacji wewnętrznej zadecydowały bardziej względy estetyczne, a przy zewnętrznej obronne. Cała elewacja zewnętrzna podporządkowana jest rozwiązaniom obronnym i wykazuje umiarkowaną oszczędność detalu architektonicznego. Do wysokości trzeciego piętra w występie muru znajduje się nisza zamknięta półkolistym łukiem, w bokach, której umieszczone zostały prowadnice. Poruszała się w nich ciężka, kuta żelazna krata, zwana broną. We wnęce na wysokości pierwszej kondygnacji widoczne są zamurowane dwa szczelinowe otwory strzelnicze, wyżej cztery ceglane wsporniki a w trzeciej kondygnacji, w półkolistym łuku trzy wnęki okienne. Można przypuszczać, że pierwotnie na poziomie trzeciej kondygnacji znajdowała się drewniana galeria, z której obrońcy mogli bronić otworu bramnego.