Obecny budynek kościoła pochodzi z pierwszej połowy XVIII wieku. Możemy z całą pewnością możemy stwierdzić, iż jego historia jest dużo starsza. Wskazują na to chrzcielnica z XIII wieku oraz dzwony. Kościół konstrukcji szkieletowej, wypełnionej cegłą, na podmurowaniu z kamienia polnego.
Pierwotnie była to karczma/gospoda czy też jak dziś byśmy powiedzieli zajazd. Położona była na trakcie pocztowym łączącym Massow (Maszewo) z Naugard (Nowogard), który wcześniej był traktem królewskim. Położona była bardzo blisko ówczesnego jeziora Dolgen (jez.Długie)
Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1554 roku, kiedy to ród von Petersdorff złożył skargę przeciwko Jürgenowi i Ägidiuszowi von Flemming z Matzdorfu (Maciejewa), którzy to mieli bez zgody i udziału Petersdoffów, mających 1/3 udziałów w Matzdorfie, wykarczować las nad jeziorem Pogrim (jez. Lechickie). Wynikiem tego procesu było prawdopodobnie to, że część wykarczowanego terenu pozostała w posiadaniu von Flemmingów, a inną część przyznano von Petersdorffom. Na części należącej do Flemmingów, prawdopodobnie w latach 1677-1688, Adam von Flemming założył Dolgenkrug, który następnie był wymieniany jako część majątku Flemmingów w Matzdorfie. Później krug przekształcono w folwark.
fot. Majątek Dolgenkrug w roku 1927. Zdjęcie ze zbiorów Wojciech Janda
Kościół w Tarnówku został wzniesiony najprawdopodobniej pod koniec XV wieku. Przebudowany około roku 1800. Patronat nad kościołem pełnili właściciele pobliskich majątków, rodzina von Petersdorff. Kościół ten był filią kościoła w Speck (Mosty). Wieża kościoła została dobudowana w XVI wieku. W roku 1515 ufundowano dzwony, co świadczyło o zakończeniu budowy kościoła. Kościół posiadał dość bogate wyposażenie.
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1884, kiedy to zakończono jego budowę. Był on kościołem filialnym kościoła w Priemhausen (Przemocze), a patronat nad nim sprawował magistrat w Stargard in Pommern (Stargard).
Kościół usytuowany jest w centrum wsi, przy drodze prowadzącej do Klinisk. Teren wokół kościoła, do 1945 roku pełnił rolę cmentarza. Na tym terenie znajduje się również współczesna figura Matki Boskiej oraz pomnik upamiętniający poległych mieszkańców wsi w czasie I wojny światowej.
Kościół został wzniesiony na kamiennym fundamencie i zbudowany z kamienia granitowego oraz czerwonej cegły. Dach został pokryty cementową dachówką, a graniasty hełm wieży blachą ocynkowaną. Kościół wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta z wydzielonym prezbiterium. Wieża kościoła trójkondygnacyjna, zakończona graniastym hełmem. Wnętrze kościoła jest otynkowane i pomalowane na biało. Wewnątrz znajduje się neogotyckie wyposażenie pochodzące z czasu jego budowy. Składają się na nie ołtarz główny, ambona, prospekt organowy i ławki.
fot. Kościół w Stawnie. Zdjęcie Przemysław Budziak
Wieś leży przy trasie S-3 łączącej Szczecin ze Świnoujściem.
Nazwa wsi wg Bronischa najprawdopodobniej pochodzi od słowiańskiego Przybronowo lub Pribarnov.
W latach 20 i 30 tych XX wieku na terenie wsi odnaleziono artefakty z epoki kamienia: 3 siekiery krzemienne z grubą szyjką i wąskie dłuto, topór kamienny, siekierę z wywierconym otworem oraz topór i motykę ze skały. Z epoki brązu odnaleziono: miecz z rękojeścią z brązu z patyną bagienną, uszkodzone i sprasowane naczynia gliniane. Odkryto również pochówki kremacyjne z mieszkań i kurhanów gdzie odnaleziono odłamki gliny, wrzeciona i skremowane szczątki. Znaleziska świadczą o zamieszkiwaniu tej ziemi od bardzo dawna.
fot. Zdjęcie lotnicze wykonane z wysokości 150 metrów w roku 1939. Widokówka z kolekcji Wojciech Janda
Wieś położona w gminie Przybiernów, powiatu goleniowskiego. Leży przy drodze łączącej Przybiernów z Golczewem i linii kolejowej łączącej Szczecin ze Świnoujściem.
W latach 30-tych XX wieku odnaleziono w trakcie prac archeologicznych, siekierę kamienną z epoki kamiennej. Odnaleziono również kamienną komorę ze szczątkami kostnymi, z nieznanego okresu. Trafiono również na urny, a w jednej z nich mały pierścień z brązu.
fot. Wieś widoczna od strony stacji kolejowej. Zdjęcie Zbigniew Wilkowski
Niewielu wie o tym miejscu, trudno też je odnaleźć. Na starych mapach oznaczono je jako Schlossberg, czyli wzgórze zamkowe. Dziś po „zamku”, a raczej grodzie praktycznie nic nie zostało. Jedyne jego ślady widoczne są w postaci większych kamieni.
Grodzisko wymieniane jest w kilku naukowych publikacjach niemieckich z początku XIX wieku oraz w nowszych, XX-wiecznych. Jednak z powodu braku zainteresowania polskich badaczy w okresie powojennym narosło wokół niego sporo legend. Okoliczni mieszkańcy, próbując ustalić czas powstania grodu i jego właściciela, często snuli nieprawdziwe historie. Po II wojnie św. tylko raz prowadzono tu badania, było to w 1993 roku. Bardziej jednak skupiono się na okolicach Bodzęcina, niż na samym grodzisku. Badania z końca XX w. nie wnoszą nic nowego do wcześniejszych, jedynie potwierdzają przybliżoną datę powstania grodu. Szkoda, że tak mało wiemy o tym miejscu, bo mogłoby stać się ciekawostką historyczną i podróżniczą rejonu gmin Osina i Goleniów, ponieważ znajduje się na ich granicy.
fot. Mapa z zarysem szańców krzywickiego zamku. Rysunek pochodzi z 1960 roku z czasopisma akademickiego Baltische Studien
Kościół w Buku należał do 1945 roku do parafii ewangelickiej w Baumgarten (Włodzimierz).
W miejscu kościoła pierwotnie stała kaplica. Dokładnej daty jej powstania nie ma. Pewnie jest jedynie że budynek powstał w drugiej połowie XVI wieku. Wg martykuły (rejestr publiczny) z 1595 roku na terenie koło kościoła stała niewielka wieża z dwoma dzwonami, z których mniejszy pochodził z nieistniejącej już kaplicy. Kościół prawdopodobnie został wybudowany przed 1595 rokiem. W latach 90-tych XVI wieku wspomina się o funduszach przekazanych na wyposażenie przez rodzinę von Flemming z Buku. W 1687 roku kościół i dzwonnica były w złym stanie. W roku 1700 rozebrano pierwszy kościół i rozpoczęto budowę nowego, którą ukończono w roku 1714. Kościół wybudowano z muru pruskiego wraz z nową wieżą.
fot. Zdjęcie południowej ściany kościoła z 1939 roku
Wioska leży na wschód od wsi Kłodzino w pobliżu Golczewa w gminie Golczewo w powiecie kamieńskim.
Nazwa wsi pochodzi prawdopodobnie od górnołużyckiego „Dřejce” lub z języka słowiańskiego „drzewce”- ówcześnie oznaczało – wieś drwali/leśników.
W latach 30-tych XX wieku odnaleziono tu krzemienne narzędzia.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1308 roku, kiedy to wymieniana jest pod nazwą Trewis, jako własność kapituły kamieńskiej. Kolejne wzmianki o wsi już pod nazwą Drewys pochodzą z lat 1312 i 1321.
Budynek domu zarządcy położony był na południe od pałacu. Był dawniej budynkiem mieszkalnym należącym do folwarku C. Budynek rycerski opisywany był w inwentarzach z lat 1671 i 1691, jako budynek dwukondygnacyjny z muru pruskiego i cegły z dachem krytym dachówką. Do roku 1939 budynek uległ kilku przebudowom. Sądzono jednak, iż ściany zamykające dwa pomieszczenia piwniczne należały do pierwotnego budynku, który w roku 1696 został zastąpiony nowym budynkiem, który przetrwał do 1945 roku. Budynek ten do roku 1770, czyli połączenia majątków służył jako rezydencja zarządcy. Choć dom na zewnątrz prezentuje się skromnie, to wewnątrz, jak pokazuje rzut parteru (poniżej), poprzez różnorodne kształty sklepień ukazuje zaskakujące, wręcz można powiedzieć, bogactwo form. Budynek ten w latach 30-tych XX wieku, uznawany był za jedyny na Pomorzu z taką formą bogactwa. Prawdopodobnie głównym inwestorem tego domu był marszałek dziedziczny Ewald von Flemming. Ostatnim jego właścicielem był hrabia von Flemming – Schnatow ( ze Śniatowa).
fot. Dwór zarządcy w 1918 roku. Widokówka z kolekcji Wojciech Janda