Wieś jest położona 10 km na południe od Nowogardu oraz 5 km na południowy – zachód od Osiny. Osada leży na skrzyżowaniu dróg z Nowogardu do Maszewa oraz z Osiny do Jenikowa. Lokalna droga łączy też wieś z Maciejewem. Najwyższe wzniesienia w okolicy sięgają 68 – 82 m n.p.m. W odległości 1,5 km na południowy – zachód od centrum wsi tryskają źródła Stepnicy. Wieś została założona na planie wielodrożnica z elementami ulicówki.
W pobliżu osady odkryto cmentarzysko datowane na okres późno lateński brązowym naszyjnikiem zawiasowym i dwoma brązowymi klamrami do pasa.
Nazwa wsi wywodzi się od radła i radlenia (niem. Pflug – radło, pług). Osada założona została więc w lesie lub na nieuprawnej ziemi, którą należało dopiero wykarczować i zaorać. Legenda mówi, iż podczas „morowego powietrza” postawiono wieś oborać srebrnym radłem, na skutek czego zaraza nie przedarła się do osady i nie zebrała tutaj ofiar. Na mapie Lubinusa z 1618 r. oznaczona jako Plochrade.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1274 r. Redło należało do tej części dóbr Ebersteinów, którą w 1569 r. przejął hrabia Wolfgang von Eberstein z Maszewa. Sporządzony wówczas inwentarz wymienił 26 łanów chłopskich, 4 łany kościelne, 9 chłopów, 2 zagrodników, kuźnię, karczmę oraz folwark założony w 1566 r. przez hrabiego Ludwika von Ebersteina. W następnych latach wieś musiała zostać sprzedana, gdyż spis z 1603 r. nie uwzględnia jej wśród posiadłości hrabiego Stefana Henryka von Ebersteina. W 1717 r. 6 chłopów oraz 14,5 łana tytułem zastawu należało do rodziny von Brunschweig. W XVIII wieku całe Redło należało już do Urzędu Domeny Państwowej w Maszewie. W 1750 r. mieszkało tutaj 6 chłopów, 1 półchłop, karczmarz oraz 10 chałupników. Chłopi zostali oczynszowani w 1815 r., zaś w 1823 r. otrzymali na własność swoje zagrody. Dawny folwark, obejmujący 228 ha ziemi, kupił w 1836 r. jeden z bogatych chłopów nazwiskiem Schmeling. Nowy właściciel sprzedał niebawem część gruntów, dzięki czemu założono 17 nowych gospodarstw.
W 1817 r. wieś oficjalnie przyłączono do powiatu nowogardzkiego. W końcu XIX w. Redło składało się ze 150 budynków, w tym 71 mieszkalnych oraz 4 przemysłowych. Do gospodarzy należało 1032 ha ziemi (644 ha gruntów ornych, 2,1 ha ogrodów, 303 ha łąk i pastwisk, 43 ha lasów, 11 ha terenów zabudowanych). Do miejscowej szkoły uczęszczało 75 dzieci, zaś nauczyciel otrzymywał od każdego ucznia 1 talara oraz furę drewna. W 1930 roku w Redle urodził się znany niemiecki przedsiębiorca Friedrich Lenz, budowniczy kolei na Pomorzu oraz w koloniach niemieckich. Stworzył również plany portu wolnocłowego w Szczecinie.
W zachodnie części wsi, na wzgórzu Święta wznosi się późnogotycki kościół zbudowany w XIV wieku z głazów narzutowych. Ma on 16,8 m długości oraz 8,5 m szerokości. Pierwsza wzmianka pisana o świątyni pochodzi z 1490 r., gdy z prezentacji pana von Mildenitz oraz hrabiego von Ebersteina proboszczem w Redle mianowano Jana Wegnera. Wschodni szczyt budowli ozdobiony jest blendami. Południowy portal w spiczasto łukowatej niszy wykonano z cegieł o wymiarach 28 x 13 x 9 cm. Ponad szczytem zachodnim wznosiła się dawniej wieża w stylu nowogardzki, na której wisiał dzwon o średnicy 94 cm bez żadnych napisów i znaków.
Najstarszym elementem wyposażenia świątyni jest przechowywana w Muzeum Narodowym w Szczecinie płaskorzeźba z drewna lipowego o wymiarach 42×50 cm Przedstawia ona scenę Narodzenia (leżąca Madonna prezentuje nagie Dzieciątko, obok stoi święty Józef z kociołkiem). Rzeźbę około roku 1400 wykonał jakiś prowincjonalny artysta. Kościół odbudowano z ruin dopiero w 1978 r. Zlikwidowano wówczas wieżę przebudowano okna i dostawiono zakrystię od strony północnej. W 1996 r. od strony północnej odbudowano zakrystię. Kościół orientowany. Położony w zachodniej części wsi. Parcela przykościelna wieloboczna, wydzielona kamiennym murem. W części zachował się drzewostan komponowany. Nagrobki usunięto. Zespół zakwalifikowany do rejestru zabytków. Świątynia podlega parafii św. Anny w Długołęce.
W okresie II wojny światowej na robotach przymusowych przebywało we wsi około 30 Polaków. Wyzwolenie przyniosły im oddziały 61 Armii 5 marca 1945 r. W kwietniu 1945 przechodziły przez Redło dwie jednostki polskie: 1 brygada artylerii armat oraz 1 brygada artylerii haubic – pierwsza z nich odpoczywała przez jeden dzień we wsi.
Po lewej stronie drogi do Osiny tuż za wioską znajduje się cmentarz polowy z końca XIX w., czytelna jest pierwotna czworoboczna parcela wyznaczona nasadzeniami świerków. Nagrobki usunięto.
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1817 – 476 mieszkańców
1905 – 355 mieszkańców
1939 – 363 mieszkańców
1959 – 256 mieszkańców
1992 – 240 mieszkańców
2008 – 225 mieszkańców
Mapa Redła przed 1945 rokiem
Źródło: www.armin-borchardt.de,www.ostpommern.de,www.osina.pl,własne