Lubczyna jest wsią sołecką położoną 10 kilometrów na zachód od Goleniowa. Wieś leży nad jeziorem Dąbie w Dolinie Dolnej Odry.
Pierwsze osadnictwo na tym terenie pojawiło się już w epoce ceramiki sznurkowej co potwierdzają liczne znaleziska z tego okresu. Znajdywano tutaj również pojedyncze znaleziska kultury łużyckiej przypadające na epokę brązu jak i szklane paciorki z okresu wpływów rzymskich. Prawdopodobnie w rejonie Lubczyny istniała ciągłość osadnicza już od czasów średniowiecza-głownie ze względu na bliskość wody oraz obfitość lasów, które zapewniały możliwości do utrzymania się ludności.
Pierwsza wzmianka o Lubczynie pochodzi z roku 1124. W XII wieku książę Barnim I posiadał tutaj swoją letnią rezydencję, skąd wyruszał na polowania w pobliskie lasy. To właśnie książę Barnim sprowadził na te tereny osadników z Niemiec i Holandii, którzy osuszali podmokłe tereny.
12.03.1303 roku książę Otto I nadał wieś Johannesowi von Wussow. Wtedy też po raz pierwszy Lubczyna pojawia się w oficjalnych dokumentach pod nazwą Lubzin. W dokumencie napisano: „Dorf Luebzin durch Herzog Otto I an Johannesowi Wussow”. Część wsi była własnością Szczecina, dla którego płaciła podatki. Poprzez Lubczynę wiodła główna droga z Goleniowa do szczecina, to tędy szedł Transport drewna i bydła. Istniało również regularne połączenie wodne ze Szczecinem.
fot. Lubczyna przed 1945 rokiem
Cała wieś została założona na planie ulicówki o zwartej zabudowie, rozmieszczonej przy drodze na osi wschód-zachód. Od XV do XIX wieku wieś w całości należała do rodziny von Wussow. Po śmierci Ludwiga von Wussow, wymiera linia męska rodu i wieś w roku 1805 zostaje sprzedana na rzecz Augusta von Bogstede, których to własnością była do 1939 roku. W XIX wieku wieś bardzo się rozwija i posiada w ówczesnym czasie posiadłości rozrzucone na jej obszarze: folwark Althof (Zamięcie) i kolonię Luisenthal(Borzysławiec) ,a jej obszar wynosił 2548,34 ha. Większość mieszkańców wsi stanowili rolnicy i rybacy, ale i mieszkali tu rzemieślnicy, handlarze rybi żeglarze. We wsi był kościół, zniszczony w czasie działań wojennych, cmentarz i szkoła. W Lubczynie w roku 1871 mieszkało 1581 mieszkańców wyznania ewangelickiego,26 katolików i 7 Żydów.
fot. Nieistniejący kościół w Lubczynie z widocznym pomnikiem poświęconym poległym mieszkańcom wsi w czasie I WŚ
W marcu 1945 roku we wsi stacjonował sztab 23 Dywizji Grenadierów Pancernych „ Nederland”
W wyniku działań wojennych większa część zabudowań wsi została zniszczona, a pozostałości zostały rozebrane i wywiezione na odbudowę Warszawy.
Po wojnie w roku 1945-46 rozpoczęło się polskie osadnictwo. Wraz z napływem osadników zaczęły powstawać we wsi instytucje jak szkoła podstawowa, która mieściła się pierwotnie w byłym niemieckim budynku szkoły. Dziś we wsi mieści się Goleniowski Młodzieżowy Dom Sportu, istnieje przystań żeglarska, wypożyczalnia sprzętu wodnego, a plażą w sezonie jest pełna wypoczywających tutaj mieszkańców Goleniowa jaki i okolicznych wsi. W Lubczynie znajduje się też Ochotnicza Straż Pożarna i mieści się tutaj punkt lekarski.
W centralnej części wsi znajduje się lapidarium utworzone w 2003 roku, na którym znajdują się krzyże i nagrobki z nieistniejących już cmentarzy. Na środku lapidarium stoi kamień pamięci poświęcony mieszkańcom Lubczyny którzy zginęli na frontach I wojny światowej.
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1734 – 190-210 mieszkańców
1871 – 1614 mieszkańców w tym 764 mężczyzn i 850 kobiet, 468 dzieci poniżej 10 roku życia, 1002 osoby powyżej 10 roku życia umiejące czytać i pisać.
1905 – 913 mieszkańców
1939 – 1440 mieszkańców
2000 – 473 mieszkańców
2004 – 498 mieszkańców
2009 – 542 mieszkańców
Mapa Lubczyny przed 1945 rokiem
