Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z roku 1490, kiedy to z prezentacji panów von Mildenitz i hrabiów von Eberstein, niejaki Johannes Werner został proboszczem w Pflugrade (Redło) oraz w kościele filialnym w Wangeritz (Węgorzyce).
Jest to budowla z kamienia polnego z okresu późnogotyckiego. Ma on wymiary 16,8 m długości oraz 8,5 m szerokości Posiadała gustowne zdobione blendy na wschodnim szczycie. Portal południowy był ujęty w ostrołukową wnękę z cegieł o wymiarach 9x12x28 cm. Z dachu wyrastała wieża w stylu tzw. Naugarder Schema – czyli schemat nowogardzki, z dzwonem o średnicy 94 cm. Określenie to zaczęto używać na początku XX wieku w literaturze historyczno-architektonicznej, dla charakterystycznego typu wież kościelnych spotykanych głównie w regionie Nowogardu i okolic Pomorza Zachodniego. Taką wieżę, posiadały pobliskie kościoły w Osinie, Kościuszkach, Sikorkach. Na terenie przykościelnym znajdował się cmentarz. Po zakończeniu działań wojennych i przejęciu terenów przez administrację polską, nagrobki usunięto.
Najstarszym elementem wyposażenia świątyni jest przechowywana w Muzeum Narodowym w Szczecinie płaskorzeźba z drewna lipowego o wymiarach 42×50 cm Przedstawia ona scenę Narodzenia (leżąca Madonna prezentuje nagie Dzieciątko, obok stoi święty Józef z kociołkiem). Płaskorzeźbę około roku 1400 wykonał jakiś prowincjonalny ludowy artysta. Na początku XX wieku trafiła do ówczesnego nowogardzkiego muzeum -Heimat Museum, a później do Muzeum Narodowego w Szczecinie, gdzie do dziś się znajduje. W dniu 1 stycznia 2022 roku w kościele w Redle, odsłonięto replikę owej płaskorzeźby. Poświęcił ją ówczesny proboszcz parafii św. Anny ks. Krzysztof Bartoszewski. Płaskorzeźbę wykonał p. Henryk Dziedzic z Włocławka.
fot. Oryginał płaskorzeźby znajdującej się w szczecińskim muzeum. Zdjęcie wykonane w 2021 przez Pana Jana Kozakowskiego.
fot. Zdjęcie repliki płaskorzeźby z roku 2022. Zdjęcie wykonała mieszkanka Redła Pani Wanda Wawreńczuk
W czasie działań wojennych kościół został mocno zniszczony, pozostały tylko ściany. Kościół odbudowano z ruin dopiero w 1978 roku i poświęcono go w obrządku katolickim 18. XII. 1978 r. Zlikwidowano wówczas wieżę przebudowano okna. W 1996 r. od strony północnej dobudowano zakrystię. Kościół orientowany. W części zachował się drzewostan komponowany. Świątynia należy do parafii św. Anny w Długołęce.
fot. Kościół na początku lat 60-tych XX wieku. Zdjęcia z Ośrodka Dokumentacji Zabytków w Warszawie
Kościół jak i teren przykościelnego cmentarza wpisane są do Krajowego Rejestru Zabytków.