Łaniewo to wieś położona na skraju Doliny Dolnej Odry i
Równiny Goleniowskiej (Puszczy Goleniowskiej) ,odległa od Goleniowa o około 6
km .
Najstarsze ślady osadnictwa sięgają neolitu. Znaleziska
świadczą o obecności na tych ziemiach grup osadniczych ludzi kultur ceramiki
dołkowo-grzebykowej i ceramiki sznurowej. Od XIII do XIX w. obszar ten podlegał
miastu Goleniów. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z połowy XIX w.
Zabudowa wsi pochodzi z początków XX wieku. Najciekawsze
zabytki to domy ryglowe z 4. ćwierci XIX w. Niedaleko znajdują się łąki Doliny
Dolnej Odry oraz lasy sosnowe Puszczy Goleniowskiej.
Obecnie wieś rozwija się w kierunku wschodnim ,mocno się rozbudowując
poprzez nowe budownictwo jednorodzinne.
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat: 1871- 168 mieszkańców 1905- 131 mieszkańców 1928- 76 mieszkańców 2000- 60 mieszkańców
Łozienica leży na skraju Puszczy Goleniowskiej, około 4
km na zachód od Goleniowa ,przy drodze w kierunku Lubczyny i niedaleko od drogi
ekspresowej S-3.
Wieś powstała
ona na osuszonych terenach podmokłych. Obszar, na którym powstała wieś, należał
od XIV w. do posiadłości wiejskich Goleniowa. Był to teren podmokły, bagienny,
o czym świadczy nazwa niemiecka Lotnitz Bruch. W końcu XVIII i początkach XIX
wieku miasto szukając dodatkowych źródeł dochodu przeprowadziło tu prace
melioracyjne i na uzyskanych gruntach uprawnych założyło jeden z większych
swoich folwarków – Neuhof, o powierzchni 498 morgów. W 1874 r. istniały na tym
terenie trzy folwarki – Neuhof I z 3 domami i 41 mieszkańcami; – Neuhof II z 1
domem i 9 ludźmi; – Neuhof III z 1 domem i 10 ludźmi.
Pod koniec stulecia
utworzono tam także wieś Neuhof, powstałą na planie rzędówki przy drodze
gruntowej, była to typowa wieś rolnicza, a dzierżawcą był H. Rodenwaldt. Gospodarstwo
liczyło 151 ha ziemi, hodowano 67 sztuk bydła, 33 świnie i 8 koni. We wsi
znajdował się zespół folwarczny oraz wyrobisko piasku.
Po r. 1945 wieś była długo niezasiedlona, opuszczona, uległa
częściowemu zniszczeniu, podobny los spotkał folwark, na terenie którego w
późniejszym czasie utworzono dokonując wielu przebudowań tuczarnię. W
pierwszych latach powojennych wieś przejściowo nazywała się Jankowo a od lat
sześćdziesiątych nosi nazwę Łozienica. Potocznie obydwie nazwy funkcjonują obok
siebie nawet do dzisiaj.
Obecnie w okolicach wsi funkcjonuje świetnie rozwijający się
Goleniowski Park Przemysłowy ,którego
działalność rozpoczęła się na przełomie 2003/2004 roku .
Lubczyna jest wsią sołecką położoną 10 kilometrów na zachód
od Goleniowa. Wieś leży nad jeziorem Dąbie w Dolinie Dolnej Odry.
Pierwsze osadnictwo na tym terenie pojawiło się już w epoce
ceramiki sznurkowej co potwierdzają liczne znaleziska z tego okresu. Znajdywano
tutaj również pojedyncze znaleziska kultury łużyckiej przypadające na epokę
brązu jak i szklane paciorki z okresu wpływów rzymskich. Prawdopodobnie w
rejonie Lubczyny istniała ciągłość osadnicza już od czasów
średniowiecza-głownie ze względu na bliskość wody oraz obfitość lasów, które
zapewniały możliwości do utrzymania się ludności.
Widokówka z 19o4 roku, port. Widokówka z kolekcji Wojciech Janda
Pierwsza wzmianka o Lubczynie pochodzi z roku 1124. W XII wieku książę Barnim I posiadał tutaj swoją letnią rezydencję, skąd wyruszał na polowania w pobliskie lasy. To właśnie książę Barnim sprowadził na te tereny osadników z Niemiec i Holandii, którzy osuszali podmokłe tereny.
Widokówka z początku XX wieku. Widokówka z kolekcji Tomasz Wetta
12.03.1303 roku książę Otto I nadał wieś Johannesowi von Wussow. Wtedy też po raz pierwszy Lubczyna pojawia się w oficjalnych dokumentach pod nazwą Lubzin. W dokumencie napisano: „Dorf Luebzin durch Herzog Otto I an Johannesowi Wussow”. Część wsi była własnością Szczecina, dla którego płaciła podatki. Poprzez Lubczynę wiodła główna droga z Goleniowa do szczecina, to tędy szedł Transport drewna i bydła. Istniało również regularne połączenie wodne ze Szczecinem.
fot. Lubczyna przed 1945 rokiem
Cała wieś została założona na planie ulicówki o zwartej zabudowie, rozmieszczonej przy drodze na osi wschód-zachód. Od XV do XIX wieku wieś w całości należała do rodziny von Wussow. Po śmierci Ludwiga von Wussow, wymiera linia męska rodu i wieś w roku 1805 zostaje sprzedana na rzecz Augusta von Bogstede, których to własnością była do 1939 roku. W XIX wieku wieś bardzo się rozwija i posiada w ówczesnym czasie posiadłości rozrzucone na jej obszarze: folwark Althof (Zamięcie) i kolonię Luisenthal(Borzysławiec) ,a jej obszar wynosił 2548,34 ha. Większość mieszkańców wsi stanowili rolnicy i rybacy, ale i mieszkali tu rzemieślnicy, handlarze rybi żeglarze. We wsi był kościół, zniszczony w czasie działań wojennych, cmentarz i szkoła. W Lubczynie w roku 1871 mieszkało 1581 mieszkańców wyznania ewangelickiego,26 katolików i 7 Żydów.
Zdjęcie z kolekcji Wojciech Janda
fot. Nieistniejący kościół w Lubczynie z widocznym pomnikiem poświęconym poległym mieszkańcom wsi w czasie I WŚ
W marcu 1945 roku we wsi stacjonował sztab 23 Dywizji
Grenadierów Pancernych „ Nederland”
W wyniku działań wojennych większa część zabudowań wsi została zniszczona, a pozostałości zostały rozebrane i wywiezione na odbudowę Warszawy.
Widokówka z kolekcji Wojciech JandaPort w Lubczynie lata 20-te XX wieku. Widokówka z kolekcji Wojciech JandaLata 30-te XX wieku. Widokówka z kolekcji Wojciech Janda
Po wojnie w roku 1945-46 rozpoczęło się polskie osadnictwo.
Wraz z napływem osadników zaczęły powstawać we wsi instytucje jak szkoła podstawowa,
która mieściła się pierwotnie w byłym niemieckim budynku szkoły. Dziś we wsi
mieści się Goleniowski Młodzieżowy Dom Sportu, istnieje przystań żeglarska,
wypożyczalnia sprzętu wodnego, a plażą w sezonie jest pełna wypoczywających
tutaj mieszkańców Goleniowa jaki i okolicznych wsi. W Lubczynie znajduje się
też Ochotnicza Straż Pożarna i mieści się tutaj punkt lekarski.
W centralnej części wsi znajduje się lapidarium utworzone w
2003 roku, na którym znajdują się krzyże i nagrobki z nieistniejących już
cmentarzy. Na środku lapidarium stoi kamień pamięci poświęcony mieszkańcom
Lubczyny którzy zginęli na frontach I wojny światowej.
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1734 – 190-210 mieszkańców
1871 – 1614 mieszkańców w tym 764 mężczyzn i 850 kobiet, 468
dzieci poniżej 10 roku życia, 1002 osoby powyżej 10 roku życia umiejące czytać
i pisać.
Wieś jest położona około 7 km od Goleniowa przy drodze nr
112 prowadzącej do Stepnicy.
Najstarsze ślady osadnictwa znalezione w pobliżu wioski
pochodzą z epoki monolitu. Znaleziono tutaj pojedyncze odłamki ceramiki i
fragmenty narzędzi używanych przez ludność z kultury ceramiki sznurkowej które
wskazują iż osadnictwo na tym terenie występowało ok. 2000 lat przed
Chrystusem.
Od 1268 roku tereny te były własnością miasta Goleniów
nadane prawem lokacyjnym. W wyniku tego Goleniów otrzymał 120 łanów gruntów
uprawnych na północ od ujścia Iny, aż do rzeki Krępy i dalej do Miękowa. Obszar
ten był pod zarządem Goleniowa do połowy XVIII wieku.
W 1748 roku nadworny architekt króla pruskiego Fryderyka II
, hrabia von Hack wydzierżawił od miasta Goleniów kilka łanów ziemi i założył
wioskę, która nazwę wzięła od jego nazwiska.
W roku 1776 von Hack sprowadził do Krępska 20 rodzin
osadniczych z terenów Holandii, głównie rzemieślników wiejskich i robotników leśnych.
W ciągu następnych lat wieś mocno rozbudowuje się w kierunku północnym,
rozproszone kolonie, które to buduje miasto Goleniów ,stając się jednocześnie
znów właścicielem tych terenów. Wieś rozwijała się bardzo dynamicznie 1820
roku liczyła 66 zabudowań gospodarczych
,a już w 1843 roku było ich 100. Również szybko przybywało domów
mieszkalnych i tak w roku 1820 było ich
50 ,a w roku 1843 już 65 domów. Wraz z rozwojem wsi przybywało również
mieszkańców jak widać w statystykach poniżej. Bardzo duży odsetek mieszkańców
wsi utrzymywał się z pracy najemnej tak pozarolniczej jak i w rolnictwie. W
roku 1847 z pracy najemnej poza rolniczej utrzymywało się 68 mężczyzn i 69
kobiet, a z pracy najemnej na roli 8 mężczyzn i 13 kobiet.
W wsi znajdował się kościół wraz z cmentarzem, 3 wiatraki, leśniczówka, 1 piekarnia, szewc,3 krawców,2 stolarzy, dwóch murarzy ,2 kowali, gorzelnia i dwie gospody. Gorzelnia funkcjonująca w ówczesnym Krępsku była największą z istniejących w goleniowskich wioskach i wytwarzała 365 litrów rocznie, by w roku 1814 osiągnąć produkcję 700 litrów.
fot. Pozostałości kaplicy cmentarnej i cmentarza ewangelickiego
Obecny kościół zbudowany został w 1932 roku dla mieszkańców Krępska należących do gminy ewangelicko-luterańskiej. Została ona utworzona w 1911 roku decyzją ministerstwa do spraw wyznań w Berlinie. W tym czasie do nowej gminy należało 65 osób, a pastorem był Schulz. Równocześnie w miejscowości funkcjonował główny kościół ewangelicki ulokowany w północnej części wsi, który był filią kościoła św. Katarzyny w Goleniowie. Po 1945 roku nieużytkowany i zdewastowany popadł w ruinę i został rozebrany w l. 50. XX w. Natomiast świątynia staro luterańska została zaadaptowana przez ludność polską na kościół katolicki, poświęcony w maju 1947 roku, w randze parafii od 1985 roku.
fot. Rozebrany w latach 50-tych kościół ewangelicki
Po okresie wojen napoleońskich samorząd miasta Goleniowa
podejmował kroki, mające na celu wzbogacenie kasy. Część kosztów starał się
przerzucić na wsie miejskie. I tak w roku 1817 obciążył kwotą 500 talarów wieś
Krępsko, które było zwolnione od XVIII wieku z tego świadczenia. Ten krok
miasta przerodził się w spór sądowy trwający aż do 1840 roku.
W 1932 roku na wieży kościoła umieszczono trzy dzwony. W
czasie wojny jeden z dzwonów został przestrzelony i dziś nieużytkowany ,a na
jednym z pozostałych dwóch dzwonów jest napis iż dzwon ufundowała
Ewangelicko-luterańska Gmina Hackenwalde oraz że został wykony we Wrocławiu.
Przed II wojną światową w Krępsku istniały dwie gospody.
Pierwsza o nazwie „Ziese” istniała w centrum wsi ,a druga na wylocie z wioski
przy drodze w kierunku Kątów.
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1754- 100-130 mieszkańców
1811- 335 mieszkańców
1814- 283 mieszkańców
1820- 367 mieszkańców
1828- 376 mieszkańców
1834- 442 mieszkańców
1840- 564 mieszkańców
1843- 615 mieszkańców
1871- 1139 mieszkańców w tym: 582 mężczyzn, 557 kobiet,310
dzieci poniżej 10 roku życia i 765 osób powyżej 10 roku życia umiejących czytać
i pisać.
Wieś leży ok. 6 km na południowy zachód od Goleniowa, na skraju Doliny Dolnej Odry i Równiny Goleniowskiej porośniętej Puszczą Goleniowską, ok. 3 km na południe od rzeki Iny, ok. 4 km na zachód od drogi ekspresowej S3.
Dzisiejsze Komarowo powstało z polaczenia dwóch wsi kolonizacyjnych założonych przez Karla Otto von Blankenburg – Carlshof i Blankenfelde. Nazwy obu wsi pochodzą od imienia i nazwiska założyciela wsi.
Pierwsza wzmianka o wsi Carlshof pochodzi z 1777 roku. Pierwsi osadnicy zostali sprowadzeni z Niemiec i Niderlandów. We wsi założono folwark i wzniesiono pałac , a przy folwarku powstały zagrody chłopskie należące do rzemieślników i zagrodników. We wsi znajdował się również kościół ,wiatrak i świetlica. W 1905 roku wioskę przejęła rodzina von Petersdorf, a od roku 1928 wieś należała do Pomorskiego Towarzystwa Ziemskiego ( Pommersche Landgeselschaft). Po II wojnie światowej folwark przejął PGR .
fot.Kościół w Komarowie, jedno z niewielu jego zdjęć.
Druga z wsi wchodząca dziś w skład Komarowa została założona na planie ulicówki i zasiedlona przez 26 kolonistów głownie z Niemiec i Niderlandii. Każdy z kolonistów otrzymał powyżej 50 morg ,co było dużą działką- na prawie czynszowym z dużą ulgą podatkową. Blankenfelde było wsią miejską należącą do Goleniowa. Na początku XIX wieku po reformach uwłaszczeniowych we wsi było 12 dużych gospodarstw własnościowych ,pozostałe stanowiły średnie gospodarstwa chłopskie. W drugiej połowie XIX wieku we wsi działa szkoła, funkcjonuje wiatrak ( usytuowany od strony południowej wsi),znajduje się tam również niewielki kościółek ryglowy wybudowany na początku wieku oraz cmentarz. W czasie II wojny światowej część wsi została zniszczona a wraz z nią kościół. Po wojnie wieś nazywała się chwilowo Danowo ,a później Kłosowice.
Mieszkańcy wsi w większości byli wyznania ewangelickiego , których mieszkało tu według spisu z 1 grudnia 1871 roku 358.Oprócz nich mieszkało jeszcze 9 katolików i 6 Żydów.
fot. Kamień pamięci na cmentarzu ewangelickim i obok niego pomnik z poświęcony poległym mieszkańcom wsi Rurzyca w czasie I WŚ
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1871- 373 mieszkańców w tym : 180 mężczyzn, 193 kobiety , 111 dzieci do 10 roku życia, osób powyżej 10 roku życia umiejących pisać i czytać mieszkało 205 osób i 47 analfabetów.
Wieś jest położona 15
km na południe od Goleniowa bezpośrednio przy linii kolejowej i drodze
szybkiego ruchu Szczecin-Świnoujście.
Początki osadnictwa w tym rejonie sięgają dalekiej
przeszłości, znaleziska fragmentów narzędzi, glinianych naczyń oraz
krzemiennych grotów i sztyletów wskazują na przebywanie w tych okolicach
ludności kultury ceramiki sznurowej już około 2000 lat przed Chrystusem. Inne
pojedyncze znaleziska naczyń i ozdób, które można łączyć z kulturą łużycką,
pozwalają sądzić o ciągłości osadnictwa również w epoce brązu i początkach
epoki żelaza. Przypuszczalnie nastąpiła potem krótka przerwa osadnicza,
sięgająca czasów wczesnego średniowiecza. W IX – XI wieku istniał tu już
nieduży gród obronny. Prowadzone wykopaliska archeologiczne w końcu XIX wieku
dały wiele znalezisk broni, narzędzi, ceramiki i poświadczyły istnienie aż do
XI wieku osady obronnej otoczonej fosą, do której wodę doprowadzał rów aż z
jeziora Dąbie. W XIII wieku obszary te, podobnie jak należące do Rurzycy,
dostały się w ręce Cystersów z Kołbacza. Po roku 1534, gdy na Pomorzu
zwyciężyła reformacja, dobra te przeszły na własność książąt pomorskich, a po
zajęciu Pomorza Zachodniego przez państwo brandenbursko-pruskie stały się
domeną państwową. W połowie XVIII wieku państwo pruskie rozpoczęło szeroko
zakrojoną akcję kolonizacyjną na tym obszarze.
Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1754 roku, a niemiecka nazwa wsi pochodzi od imienia żony Fryderyka II – Elizabeth Christine. W roku 1754 sprowadzono osadników holenderskich i niemieckich umiejących osuszać i gospodarzyć na podmokłych terenach. Założono wieś na planie regularnej ulicówki która otrzymała nazwę Gross Christianenberg. W tym samym roku założono na północ od wsi małą kolonię na planie ulicówki o nazwie Klein Christinenberg administracyjnie połączoną z Gross Christianenberg . Do końca XIX wieku jest to wieś typowo rolnicza. Po wybudowaniu połączenia kolejowego Szczecin – Goleniów, zaczyna osiedlać się tu wielu kolejarzy, później pracowników leśnych i rzemieślników. Pierwotnie ulicówka regularna, zwarta, zaczyna się rozbudowywać w kierunku wsi wielodrożnej. Proces ten zatrzymał się po wojnie, a wiele zagród uległo zniszczeniu. W skład obecnych Klinisk Wielkich wchodzi kilka dawniej samodzielnych osad, z których najciekawszą jest Pucko (niemiecka nazwa O.F.Putt), powstałe w XVIII wieku. W 1784 roku odnotowano w dokumentach i na mapie dwie zagrody, a w 1872 jedną – siedzibę nadleśnictwa, które zarządzało 4841 ha lasów państwowych. Obecnie jest to osada jednodworcza, w której znajduje się siedziba Nadleśnictwa Kliniska. Budynek ten został postawiony na miejscu rozebranej starej leśniczówki.
Obecnie wieś zaczyna się mocno rozbudowywać i należy do
większych i najprężniej się rozwijających miejscowości w gminie Goleniów.
Wieś, leży
ok. 12 km na północny zachód od Goleniowa, przy drodze wojewódzkiej nr 112, na
skraju Doliny Dolnej Odry i Równiny Goleniowskiej (Puszczy Goleniowskiej), nad
rzeką Krępą.
Wieś
została założona w 1748 roku przez miasto Goleniów, do którego to należały tereny,
na których powstała wioska. Pierwszymi osadnikami we wsi byli:
– Michał Kayse z Polski
– Ephraim Wendland z Meklemburgii
– Weege nieznanego pochodzenia
– Siegfried Wellnitz nieznanego pochodzenia
W roku 1776 było w Kątach 16 gospodarstw. W 1847 roku mieszało tu 3 krawców, 1 piekarz, 1 szewc, 1 stolarz, 1 ślusarz i 1 murarz, a wielu mieszkańców utrzymywało się pracy stałej, dniówkowej ( w 1847 roku było to 25 mężczyzn i 33 kobiety)i służby w gospodarstwach ( w 1847 roku było to 7 mężczyzn i 3 kobiety). Wszyscy mieszkańcy wsi byli wyznania ewangelickiego.
fot. Zdjęcia z kolekcji autora
We wsi znajdował się wiatrak oraz gorzelnia. Był również kościół rozebrany w 1950 roku oraz cmentarz.
fot. Zdjęcie z przed 1945 roku z widocznym kościołem i konstrukcją na której wisiały dzwony. fot.z kolekcji autora
fot. Gdzieś przy wylocie z wioski … 🙂 Foto z kolekcji autora
fot. U góry widoczna restauracja Augusta Fuchs,a poniżej droga przy której znajdowała się szkoła . fot. z kolekcji autora
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1754- 25 mieszkańców
1811- 230 mieszkańców
1814- 209 mieszkańców
1820- 273 mieszkańców
1828- 277 mieszkańców
1834- 291 mieszkańców
1840- 323 mieszkańców
1843- 343 mieszkańców
1871- 435 mieszkańców w tym wg spisu z dnia 1 grudnia : 226 mężczyzn i 209 kobiet, 120 dzieci poniżej 10 roku życia, 285 osób powyżej 10 roku życia, potrafiących czytać i pisać oraz 30 analfabetów 1905- 333 mieszkańców 1939- 296 mieszkańców 2000- 190 mieszkańców
Wieś leży w
Dolinie Dolnej Odry, ok. 600 m na wschód od jeziora Dąbie, ok. 16 km na
południowy zachód od Goleniowa, przy drodze łączącej Lubczynę ze Szczecinem.
Czarna Łąka
powstała z połączenia wsi Wilhelmsfelde z wsią Bergland (Bystra). Tę drugą
wzmiankowano już w XIV wieku, kiedy istniał tutaj folwark książęcy podarowany
miastu Szczecin. W roku 1750 niejaki von Sydow, otrzymawszy te tereny od
Fryderyka II, założył tutaj wieś, osiedlając Holendrów, powstaje wieś ulicówka.
Mieszkańcy trudnili się głównie połowem ryb w jeziorze Dąbie. Obok folwarku
znajdował się tutaj młyn, leśniczówka, kościół, szkoła, cmentarz i przystań
rybacka. Podczas II wojny światowej Bystra została prawie całkowicie
zniszczona. Zniknął kościół, młyn i inne ważne budynki, resztki zagród zostały
włączone do Czarnej Łąki.
Zabudowa wsi
pochodzi w większości z lat 30. XX wieku (domy ceglane) oraz z okresu
polskiego. Wieś, niegdyś rybacka, stopniowo zmieniła swój charakter na
rolniczo-wypoczynkowy. Jedyną atrakcją położonej wśród łąk i pastwisk
miejscowości jest jezioro Dąbie. W Czarnej Łące znajduje się plaża, ośrodek
wypoczynkowy i wiele prywatnych domków letniskowych nad brzegiem jeziora. Wieś
chętnie odwiedzają mieszkańcy Szczecina oraz Goleniowa. Wieś znajduje się także
na obszarze podmiejskim Szczecina, który może być w przyszłości dużo gęściej
zaludniony
Po II wojnie
światowej Czarna Łąka nosiła przejściowo nazwę Stefanowo. Obecną nazwę
wprowadzono urzędowo 9 grudnia 1947 roku.
Wieś leży na
Równinie Nowogardzkiej, terenie pagórkowatym, na skraju Puszczy Goleniowskiej,
przy drodze wojewódzkiej nr 113 prowadzącej do Maszewa, ok. 6 km na wschód od
Goleniowa, nad dopływem strugi Wiśniówki, ok. 2 km na południe od linii kolejowej
nr 402, nieopodal znajduje się port lotniczy Szczecin-Goleniów oraz jednostka
wojskowa w Mostach-Osiedlu.
Początki osadnictwa na terenie wsi to okres kultury lateńskiej, z ok. 400 lat p.n.e. W tym okresie znajduje się tutaj osada, co potwierdzają znaleziska archeologiczne. Osada kończy swój żywot po okresie rzymskim, a ludzie wracają na tereny dzisiejszego Imna dopiero w XIX w. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1812 r. Wieś została założona na planie regularnej ulicówki przez Karla Krabe, właściciela dworu i folwarku w Mostach. Znajdował się tutaj cmentarz, wiatrak, kilka zagród chłopskich oraz piaskownia.
Wieś leży na Równinie Nowogardzkiej i skraju Równiny Goleniowskiej oraz
Puszczy Goleniowkiej, przy drodze krajowej nr 6, ok. 7 km na północny wschód od
Goleniowa, nieopodal rzeki Gowienicy oraz jednostki wojskowej w Mostach-Osiedlu
i lotniska miedzynarodowego: Port Lotniczy Szczecin – Goleniów. Sąsiaduje z
wioską Żółwia Błoć oraz Bodzęcin.
Pierwsza wzmianka o Glewicach jest datowana na XV wiek. Wieś została założona na planie owalnicy jako własność kościelna. W 1534 roku, po reformacji na Pomorzu nastąpiła sekularyzacja i przekazanie tym samym wsi domenie w Nowogardzie. Pod koniec XVIII wieku powstał folwark, który jednak szybko uległ likwidacji. W XIX wieku znajdował się tutaj wiatrak, kościół, kuźnia, 10 dużych gospodarstw chłopskich, 32 domy. W latach 1924-25 istniało tutaj 9 dużych gospodarstw chłopskich o wielkości od 36 do 111 ha.
Zdjęcie z kolekcji Tomasz Wetta
We wsi znajduje się zabytek
chroniony prawem:
kościół pw. św. Stanisława Biskupa szachulcowy z 1789 i 1840 r., nr rej. 404 z dnia 5 grudnia 1963 r.
Zbudowany w 1789 roku do roku 1945 pełnił funkcję
zboru protestanckiego.
Kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. św. Katarzyny w Goleniowie, dekanatu Goleniów, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Na wieży kościoła znajduje się dzwon z 1596 roku wykonany przez stargardzkiego ludwisarza Joahima Karstede. Dawniej przy kościele znajdował się cmentarz, który zlikwidowano. Świątynia to budynek o konstrukcji salowej, posiada spadzisty dach, jedną kondygnację oraz wieżę dzwonną.
Zdjęcia Wojciech Janda
Wieś zachowała układ przestrzenny z nawsiem. Obecna zabudowa wsi pochodzi głównie z początków XX wieku (stare chałupy ryglowe i murowane). Znajduje się tutaj również wiele nowo wybudowanych domów. Większość zagród prezentuje układ budownictwa wiejskiego rolników bogatych (w 1939 r. najbogatszym gospodarzem był Herman Mergenthal mający 111 ha) i średniorolnych. W latach 1945-46 wieś przejściowo nazywała się Gliwice i Wołynianka. Od 1947 używana jest nazwa Glewice.
Zdjęcie z kolekcji Wojciech Janda
Liczba mieszkańców w latach:
1734: około 50-60 osób 1871: 266 osób 1905: 231 osób 1925: 235 osób 1939: 197 osób 2000: 118 osób