Wieś leży ok. 2 km od jeziora Dąbie, przy drodze Lubczyna – Szczecin, administracyjnie bezpośrednio graniczy z miastem Szczecinem.
Nazwa wsi pochodzi od protegowanego generała króla Fryderyka II o nazwisku Arnim. Początkowo teren przeznaczony pod kolonizację nazywał się Henningshorst i taką nazwę otrzymała wieś. Nazwa ta przetrwała 20 lat, a potem na rozkaz króla zmieniono nazwę na Arnimswalde.
Pierwsza wzmianka o Załomiu pochodzi z wieku XVIII. W ramach kolonizacji wewnętrznej, wydzielono w roku 1747 z posiadłości miejskich Dąbia 1439 mórg ziemi uprawnej oraz 1833 morgi lasów i pastwisk i na tym obszarze założono wieś kolonizacyjną. Pierwsi koloniści pochodzili z Holandii. W następnych latach liczba indywidualnych gospodarstw wzrosła do 38, uprawiających 576 mórg. Na reszcie terenów zamieszkiwało spoko robotników i rzemieślników: 1 krawiec, 1 szewc, 1 piekarz, 1 kupiec spożywczy i oberżysta.
Słabe ziemie nie sprzyjały jednak rozwojowi wsi. Nie można było wykorzystać łąk, ponieważ często były zalewane wadą, mimo to hodowla bydła była duża. W 1864 roku we wsi było 50 koni, 200 krów, 25 owiec, 10 świń. Część mieszkańców za główne swoje zajęcie przynoszące dochód uważało rybołówstwo. We wsi wybudowano wiatrak holenderski. Na terenie Załomia występowały również źródła słone. Wzmianki o warzeniu soli w Dąbiu pochodzą już z XII wieku, korzystało ono z solanek leżących w wąwozie między Załomiem, a łąkami nad jeziorem Dąbie. Po dawnych solankach pozostała nazwa topograficzna Solanki.
W 1822 roku wzmiankowany był tutaj folwark, należący do Schrodera, który liczył 210 ha ziemi o profilu hodowlanym. W latach 30-tych XX wieku folwark należał do Paula Schrodera i było to gospodarstwo mleczarskie. We wsi znajdował się kościół z cmentarzem i stacja kolejowa.
Kościół rozebrano po wojnie, a na miejscu tym zbudowano kościół pw. Przemienienia Pańskiego oraz plebanię.
W Załomiu w latach 30-tych XX wieku powstała fabryka.
W 1934r. szczecińska firma Stoewer-Werke uruchomiła w Załomiu produkcję silników, do wytwarzanych przez siebie samochodów. Od 1938 roku zakład został przejęty przez Pommersche Motorenbau GmbH (PoMo), z siedzibą przy Seeweg 16 / ul. Żaglowa 16 w Dąbiu – dziś w tym budynku mieści się przedszkole. Firma na mocy licencji, rozpoczęła seryjną produkcję silników lotniczych jako kooperant Junkers & Co. Warmwasser-Apparatefabrik w Dessau. W okresie rozbudowy niemieckich sił powietrznych Luftwaffe, zakład zwiększał produkcję w miarę wzrostu liczby samolotów oraz wprowadzania nowych modeli.
fot. Między innymi do widocznych na zdjęciu Ju-88 produkowano w Załomiu silniki
Wybuch II wojny światowej jeszcze bardziej zintensyfikował produkcję. W zakładzie pracowało kilka tysięcy pracowników (od 3 do 5 tysięcy). Poza Niemcami zatrudnieni byli Polacy, Holendrzy, Duńczycy, Czesi, Francuzi, Anglicy i inne narodowości. Wszyscy obcokrajowcy mieszkali w drewnianych barakach (Arbeitslager Arnimswalde), zlokalizowanych obok fabryki. Niemcy zatrudnieni w tej fabryce mieszkali w domkach zlokalizowanych obok zakładu oraz w specjalnie wybudowanym osiedlu w lesie pomiędzy Załomiem a Kliniskami. Na terenie zakładu każdy pracownik przypisany był do swojego miejsca pracy i nie wolno mu było bez specjalnego zezwolenia przemieszczać się do innej hali. W czasie wolnym od pracy mogli się oni poruszać po okolicy z możliwością odwiedzania Dąbia. Każdy posiadał dokument stwierdzający zatrudnienie w fabryce. Biorąc pod uwagę ogromne znaczenie całego regionu przemysłowego Szczecina (stocznie, fabryka benzyny syntetycznej w Policach, fabryka w Załomiu) wojska alianckie dokonały w dniu 11 kwietnia 1944 r. nalotów na cele przemysłowe północnych Niemiec – na samą fabrykę w Załomiu spadło ok. 85 ton bomb odłamkowo-burzących oraz zapalających. W wyniku bombardowań fabryka została poważnie zniszczona, a dostawy do zakładów Junkers części oraz wyremontowanych silników zostały niemalże wyeliminowane, zdecydowanie zmniejszając tym samym siłę rażenia Luftwaffe.
Po wojnie zakład początkowo był w posiadaniu wojsk radzieckich, a następnie władze polskie zorganizowały tu składowisko złomu metalowego. Następnie zakład przejęły Państwowe Zakłady Zbożowe (PZŻ), które w ocalałych elementach hal fabrycznych składowały zboże. W roku 1957 w Centralnym Zarządzie Przemysłu Kablowego zapadła decyzja o budowie nowej fabryki. Zdecydowano, że najwłaściwszym będą obiekty po byłej niemieckiej fabryce przemysłu lotniczego w Załomiu. O tworzeniu państwowego przedsiębiorstwa pod nazwą: „Szczecińskie Zakłady Wytwórcze Materiałów Elektrotechnicznych w Budowie” poinformowano w zarządzeniu ministra przemysłu ciężkiego w dniu 12 sierpnia 1957 r. Przekazanie 300 hektarowego terenu przez PZŻ nowemu przedsiębiorstwu nastąpiło 09 listopada 1957 r. Na początku produkowano przewody o prostej konstrukcji, z czasem większość produkcji stanowiły przewody o wysokim stopniu zaawansowania technologicznego. Uruchomiono szkołę przyzakładową, zaczęto werbować pracowników z kraju. Powstał hotel robotniczy, osiedla zakładowe, przedszkola, szkoły, przychodnia, klub fabryczny. W 1960 roku zakład zyskał nazwę Fabryki Kabli „Załom” i pod tą nazwą funkcjonował do początku XXI wieku, z krótką przerwą w latach 1976-1979, kiedy nosił nazwę Fabryka Przewodów Elektrycznych „EMA Załom”. W lutym 1989 roku, w wyniku fuzji trzech największych kablowni w Polsce, zakład wszedł w skład grupy „Elektrim – Kable Polskie” S.A. Rok 2002 natomiast zaowocował przejęciem grupy przez „Tele-Fonika KFK” S.A. Powstała grupa „Tele-Fonika Kable” S.A., a sama fabryka w Załomiu – przyjęła nazwę nowej spółki stając się jej zakładem produkcyjnym – powstał Zakład Szczecin.
Około 2 km od wsi w kierunku Dąbia znajduje się obelisk poświęcony żołnierzom, którzy zginęli na frontach I wojny światowej. Jego funkcję zmieniono po wojnie na pomnik zasłużonych meliorantów.
Liczba mieszkańców na przestrzeni lat:
1747 – 24 mieszkańców
1790 – 378 mieszkańców
1874 – 493 mieszkańców
1939 – 391 mieszkańców
2009 – 863 mieszkańców
Mapa Załomia przed 1945 rokiem
