Wieś jest położona w północno-zachodniej części gminy, 9 km od siedziby gminy Osiny i 12 km od Goleniowa. Wieś oblewają dwie rzeki, Gowienica (graniczna rzeka gmin Osina i Goleniów) i Stepnica, która na obrzeżach miejscowości wpada do Gowienicy.
Niemiecka nazwa osady – Basenthin – jest pochodzenia słowiańskiego lub czeskiego (Božetín, Božeta) i wywodzi się od staropolskiego imienia Bożenta, które jest krótką formą pomorskiego imienia Bogusław. W języku starosłowiańskim wieś zwano Bożętin, co w 1425 r. zapisano jako Bosentyn (Bodzętyno), którą używano przejściowo tuż po wojnie.
fot. Widok na kościół, na zdjęciu również nieistniejący dziś staw. Zdjęcie pochodzi z Flemmingischer Chronik.
Najstarszym śladem pobytu ludności na tym terenie były odkryte w 1832 r. grobowce megalityczne otoczone potężnymi głazami. W 1971 roku R. Wołągiewicz i A. Porzeziński odkryli w centrum wsi fragmenty ceramiki wczesnośredniowiecznej. Na wzgórzu nad Gowienicą leży grodzisko zwane Górą Zamkową („Schlossberg”). Zaznaczono je już na mapie pól z 1793 r. Czas powstania umocnień, których resztki istniały jeszcze w 1832 r.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1320 roku kiedy to wymieniana jest jako „Bosentin super fluvium Stepenitz” czyli „ Bosentin nad rzeką Stepenitz” . W 1334 roku, Bodzęcin należał do Castrum Quarkenburg czyli do zamku w Błotnie. W 1425 roku właścicielem wioski jest Heinrich Luchte, który był mieszkańcem wsi. W 1498 r. właścicielem wioski był mieszkaniec Gollnow ( Goleniów) Dietrich Luchte i sprzedaje dochody z trzech gospodarstw. W 1500 Dietrich Luchte odziedziczył gospodę.
fot. Budynek gospody, zdjęcie z roku 1939
fot. Pałac, kościół, gospoda i nieistniejący dziś pomnik poległych w czasie I WŚ. Zdjęcie z e-bay
W 1595 roku pojawia się pierwsza wzmianka o rodzie Flemmingów. Stają się oni właścicielami wsi z dwoma udziałami, 14 rolnikami, 3 robotnikami rolnymi, 2 pasterzami, młynarzem i kowalem. Wg raportu z 1598 r. jedynym właścicielem gospodarstwa i wsi był Egidius von Flemming. W 1628 zgodnie z metryką ziemską wieś była podzielona na dwa udziały von Flemmingów. Pierwszy należał do Hasse Adama von Flemming, a drugi do Ewalda Joachima von Flemming. Oba udziały zostają opodatkowane w tym 39 hektarów ziemi, 3 chłopów małorolnych, młynarza, gospodę, kowala, dwóch pasterzy, 3 robotników rolnych. Wg klasyfikacji gruntów z 1717 r. 19 ½ łana z 39 hektarów było gruntami rolnymi, a 2 ¼ łana gruntami robotników rolnych.
fot. Brama wjazdowa do gospodarstwa niejakiego Maaß – rok 1939
W 1756 we wsi wybuch pożar, w którego wyniku spłonęła duża część wioski. W 1787 roku oba udziały zostały złączone w całość i nieprzerwanie do 1945 roku, należały do rodziny von Flemming. W 1870 roku folwark von Flemmingów posiadał 7840 arów i 204 mieszkańców, a we wsi mieszkało 7 rolników, 2 chłopów małorolnych i 197 mieszkańców. W 1939 we wsi znajdowało się 10 gospodarstw dziedzicznych o łącznej powierzchni 159 ha, a właściciele wsi, ród von Fleming posiadał 1616 ha. W dokumentach archiwalnych wymieniane są nazwiska zarządców majątku w Bodzęcinie. W 1892 r. był nim niejaki Grimm, a w latach 1920 i 1929 Hoppe. Znane jest także nazwisko leśniczego z 1929 r. – był nim Langer.
fot. Budynek zarządcy, dawna leśniczówka z połowy XVIII w. Zdjęcie z 1939
fot. Drzwi wejściowe do domu zarządcy- rok 1939
W wsi znajdowała się gospoda, leśniczówka, dom zarządcy, kościół i oczywiście pałac z zabudowaniami należący do von Flemmingów.
fot. Mapa Bodzęcina z 1793 roku
Folwark wraz z pałacem istniał już w XVIII w., a z nim na pewno pałac o konstrukcji szkieletowej. Nowy dwór/ pałac powstał w 1899 roku z wykorzystaniem części starego pałacu. Nowy pałac wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta, posiadał dwie kondygnacje przykryte dachem mansardowym i utrzymany został w duchu neorenesansowym w oparciu nurt renesansu pomorskiego.
fot. Pałac rodziny von Flemming po przebudowie. Zdjęcie z Flemmingischer Chronik.
fot. Litografia z 1840 roku, przedstawiająca pałac przed przebudową
Wejście do pałacu akcentowały, w formie zielonej bramy, dwa okazałe drzewa. Folwark rozbudowano o dwa podwórza gospodarcze po północnej i południowej stronie dziedzińca centralnego, na planie prostokąta otoczone zabudową gospodarcza i mieszkalną dla pracowników folwarku, w części północnej folwarku wzniesiono budynek leśniczówki. Po drugiej stronie drogi wiejskiej na wysokości folwarku założono kolonię mieszkalną dla pracowników folwarku. Park pałacowy został również przekształcony pod koniec XIX w. w założenie krajobrazowe o formie swobodnej w oparciu styl parków angielskich. Za parkiem na wzniesieniu o kształcie owalnym na terenie kompleksu leśnego założono cmentarz rodowy von Flemming. Dziś miejsce to jest zniszczone i wielokrotnie przekopane przez „poszukiwaczy skarbów”.
W folwarku na przestrzeni lat hodowano owce, trzodę chlewną i bydło.
Wg zapisków konserwatorskich z roku 1939, w pałacu znajdowała się zabytkowa skrzynia ślubna z drugiej połowy XVIII wieku. Wykonana była z drewna dębowego, o wymiarach: wys. 68 cm x dł. 130 cm x szer. 59 cm. Posiadała okucia żelazne, na froncie widoczne były herby rodowe Knuth i Flemming.
fot. Skrzynia v.Flemming -rok 1939
W 1945 r. w wyniku działań wojennych uległ spaleniu okazały budynek neobarokowego pałacu. Ostateczniej jego ruiny rozebrano w latach 60-tych. W 1945 r. majątek upaństwowiono.
Do Bodzęcina przed 1945 rokiem administracyjnie należała dzisiejsza osada Biebrówek( Bewerdick) koło Łoźnicy oraz Forsthaus Peuschenkaten ( leśniczówka koło Węgorzy). W 1939 roku w Bodzęcinie mieszkało tu 403 mieszkańców. Przed 1945 rokiem administracyjnie wieś należała do powiatu kamieńskiego ( Kreis Cammin). Wieś została zdobyta 6 marca 1945 r. Do 1954 r. należał Bodzęcin do powiatu kamieńskiego, w latach 1954 – 1975 był wsią sołecką w gromadzie Osina. Do dziś należy do Gminy Osina w powiecie goleniowskim.
We wsi znajdowały się dwa cmentarze ewangelickie. Pierwszy na terenie przykościelnym, a drugi po prawej stronie drogi jadąc w kierunku Węgorzy. Oba po wojnie mocno zniszczone. Z ocalałych nagrobków utworzono koło kościoła lapidarium.
Osada Bewerdick ( Biebrówek)
Pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z roku 1495, kiedy to wymienia się von Köllera, jako właściciela folwarku. W 1595 spisano nazwiska wg kościelnych ksiąg metrykalnych w Kantreck (Łoźnica), 14 rolników, młynarza i właściciela gospody, w sumie osada miała powierzchnię 25 łanów. W 1717 roku niezmienna jest liczba powierzchni osady, ale 5 ½ łana należy do proboszcza katedralnego von Köllera. W 1780 roku w osadzie znajdował się budynek gospodarczy, młyn wodny, hodowla owiec, mieszkało 2 rolników, 1 półrolnik, 1 robotnik rolny i leśniczy. Osada liczyła 12 domów. W 1816 osada przechodzi z rąk rodziny von Köller z Kantreck ( Łoźnica) w ręce rodziny von Flemming z Basenthin. W 1870 roku folwark liczy 2938 ha i mieszka w nim 119 mieszkańców. W samej osadzie mieszka 33 mieszkańców w tym, 2 rolników, 1 półrolnik i 1 zagrodnik. W 1857 roku wybudowano stojący do dziś budynek gajówki. Osada posiada powierzchnię 322 ha. W roku 1889 zalesiono tereny należące do osady. W 1939 powstała tu osada robotników leśnych z leśniczym i 8 rodzinami.
fot. Mapa Bewerdick ( Biebrówek) z 1731 roku
Liczba mieszkańców Bodzęcina na przestrzeni lat:
1734 – 150-200 mieszkańców
1871 – 393 mieszkańców w tym 194 mężczyzn i 199 kobiet, 107 dzieci poniżej 10 roku życia, 254 osób powyżej 10 roku życia umiejących czytać i pisać
1905 – 319 mieszkańców
1925 – 349 mieszkańców
1932 – 403 mieszkańców
1939 – 360 mieszkańców
2008 – 246 mieszkańców
2022 – 239 mieszkańców
fot. Mapa Bodzęcina z 1925 roku
Tłumaczenie z języka niemieckiego Tomasz Wetta
„Nazwisko Flemmingów wskazuje na flamandzkie korzenie rodu i związane jest z niemiecką ekspansją na tereny słowiańskie na wschód od Łaby oraz z założeniem Marchii Brandenburskiej przez Albrechta Niedźwiedzia (1157). Na podbitych obszarach margrabia i arcybiskup magdeburski Wichmann z Seeburga prowadzili intensywną akcję kolonizacyjną, osiedlając tu m.in. osadników flamandzkich” Ciężko więc jest twierdzić że to pomorski ród, niemiecka ekspansja zaś z czasem zdominowała rdzenną ludność, od XVIIIw także administracyjnie, kiedy to w 1720r tereny te przejęli Niemcy (Królestwo Prus).
Oczywiście że mają flamandzkie korzenie. Co nie dyskwalifikuje ich to miana rodu pomorskiego. Byli na tych terenach od 1225 ( Stepnica) i w późniejszych latach zajmowali wysokie stanowiska w Księstwie Pomorskim. Osiedlili się tu i zakorzenili jak wiele innych rodów i też określano ich jako pomorskie. Można różnie to interpretować, ale faktów się nie zmieni. Jak pewnie Pani wie, Flemmingowie również zapisali piękne karty w historii Polski, służąc polskim władcom.